Jodendom is niet los te koppelen van Israël en zionisme. Al zijn er Joden die dat proberen te doen. Daarmee ontkennen zij de Joodse geschiedenis die voor een belangrijk deel zijn beslag kreeg in de landstreek die bestaat uit Israël en de Palestijnse gebieden. Daar ontstonden zowel het jodendom als het Joodse volk. De Tora en ook latere boeken van de Tanach spelen zich in hoofdzaak daar af en nergens anders.
Om de dialoog gaande te houden kan je afstand nemen van de huidige Israëlische regering die tot de meest rechts-radicale behoort in de geschiedenis van het Joodse land. Je kan zelfs zionisme en Israël verwerpen, doch dan verloochen je naar mijn idee je Joods-zijn. Al zijn er zeer religieuze Joden die Israël als Joodse staat afwijzen, omdat ze de komst van de Messias afwachten. Zij vinden Israël niet (religieus) Joods genoeg.
De innige band tussen Joden en Israël als Joodse staat is heel goed te vergelijken met de nauwe band tussen islam en Saoedi-Arabië, waar zich twee van de drie islamitische heiligdommen bevinden. Moslims uit allerlei landen trekken op naar het Arabische schiereiland om te kunnen voldoen aan één van de vijf zuilen (centrale verplichtingen) van de islam.
Zo trekken ook Joden uit allerlei landen op naar Israël om familie te bezoeken, om religieuze redenen (bidden bij de Klaagmuur, Joodse feestdagen meemaken) of om andere redenen. Er zijn ook veel Joden die Israël niet of nog niet bezocht hebben, net zoals veel moslims nog niet op de Hadj, de bedevaart naar Mekka, zijn geweest.
Joden vormen een over de wereld verspreide gemeenschap die religie, cultuur, geschiedenis en ook afkomst met elkaar delen. Net zoals moslims de oema (wereldgemeenschap van moslims) kennen. Er is wel een kenmerkend verschil: de islam doet aan bekering, dus ook niet-Arabieren kunnen moslim worden. In no time zelfs.
Bij Joden ligt dat anders: zij hebben in beginsel eenzelfde etnische achtergrond. Al zou je dat niet altijd zeggen als je alle Joden op een rijtje zet. Dat heeft alles te maken met de langdurige verstrooiing van het Joodse volk nadat ze werden verslagen door de Romeinen. Voorts kent het jodendom de vrij spaarzame mogelijkheid om toe te treden tot het Joodse volk met zijn eigen religie, die niet op bekering uit is, wat leidt tot vers bloed en diversiteit. Opname in het jodendom, deel gaan uitmaken van het Joodse volk is overigens geen geringe opgave. Het is niet iedereen gegeven en kan zelfs jaren duren.
Vanwege bovenstaande is het nogal onbenullig om Israël en jodendom van elkaar te willen scheiden. Dan snap je niks van het jodendom en Joden. Of het is kwaadaardig als je meent dat Joden eerst afstand moeten nemen van het zionisme en Israël willen ze geaccepteerd kunnen worden. ‘Joden ja, zionisme en Israël nee’ is daarom te zien als vorm van antisemitisme, want je wijst Joden met hun identiteit af, sluit hen uit (‘we willen hier geen zionisten’) of erger.
De huidige, verschrikkelijke en zich voortslepende oorlog tussen Hamas en de Joodse staat leidt tot nog meer Jodenhaat. Forse kritiek op Israël als één van de strijdende partijen, is op zich niet verwerpelijk. Maar als het gepaard gaat met het wegkijken van de wandaden van Hamas, ook tegen de eigen bevolking, dan ben je ronduit eenzijdig. Israëlhaters vergoelijken Hamas en zijn het niet zelden eens met het streven van Hamas, Iran enzovoort om de Joodse staat te doen verdwijnen. Dat komt neer op antisemitisme, Jodenhaat, omdat je het recht op een eigen land aan Joden als volk ontzegt. Nota bene in het gebied waar Joden vandaan komen en ook altijd in kleine groepen zijn blijven wonen na het begin van de diaspora.
Ik vind de opinies van Polak racistisch tegen Palestijnen. Israël is niet een onschuldige staat maar een omvolkingsproject dat gesticht is op basis van geweld en etnische zuivering en bestaat op basis van apartheid.
Dat Joden zich identificeren met Israël betekent niet dat je dan niet tegen een Joodse staat mag zijn. Die ‘Joodse staat’ is immers een misdaad tegen Palestijnen, en daar mag je gerust tegen zijn. Dat betekent niet dat je tegen Joden bent, maar dat je tegen onrecht bent.
Het onderscheid tussen de huidige ‘rechts-radicale’ regering en Israël vind ik kunstmatig, enerzijds omdat deze regering beoogt en doet wat alle voortgaande beoogden en deden: het land omvolken, en anderzijds omdat de beweging naar rechts (radicalisering) al sinds Theodor Herzl in het zionisme zit. Men redeneert dat als geweld niet helpt om de Palestijnen een Joodse staat te laten accepteren, dat dan meer geweld wel zal werken. Zelfs de huidige genocide zal men nog overtreffen, simpelweg omdat niets of niemand de radicalisering van Israël stopt.
Joden als volk hebben ook geen recht op een staat, want geen enkel etnisch volk heeft recht op een staat. In tegendeel: elke staat dient de staat te zijn van alle mensen die op het grondgebied thuis horen, ongeacht afkomst, met gelijkwaardigheid voor ieder. Israël als ‘Joodse staat’ gaat dus tegen universele moraliteit in. Daarom moet het een staat worden van alle mensen die er thuis horen, met gelijkwaardigheid voor iedereen. Dan kunnen Joden en Palestijnen in vrede, harmonie en gelijkwaardigheid samenleven.
Tegen zoveel vijandigheid is geen kruit gewassen. Eén ding dan: ieder volk heeft zelfbeschikkingsrecht. Dus ook Joden en wat mij betreft eveneens Palestijnen. Al is dat volk in hoge mate ontstaan als reactie op de vorming van de staat Israël als Joodse staat.