Ik kan me het hooghartige gesnuif van de docent nog goed herinneren. Welke boodschap mijn jongere ik ontving? Dat elke andere taal minderwaardig was. En dat er geen ruimte voor was in de wereld buiten mijn voordeur. Ik kreeg het gevoel dat de taal die mijn ouders spreken minderwaardig en ondergeschikt was. Misschien is dit helemaal niet de bedoeling geweest. Maar alleen roepen dat er geen andere taal gesproken mag worden, zonder context, creëert juist een kloof tussen leraar en kind.
Met dat oordeel over taal leerde ik mijn kinderen niet mijn moedertaal. “Ze moeten het Nederlands leren! En vlekkeloos beheersen.” Achteraf heb ik hier spijt van. Ja, de taal van de samenleving moeten ze goed beheersen, maar ondertussen kunnen ze niet communiceren met mijn ouders. En kunnen mijn ouders hun wijsheid niet aan mijn kinderen overdragen. De vele levenslessen die ik van mijn moeder heb meegekregen kan ze niet overbrengen aan mijn dochters. Onlangs leerde ik dat het juist heel goed is voor een kind om meertalig opgevoed te worden. Ja, dat vinden we ook allemaal als we het hebben over Engels, Duits en Frans. Maar wanneer er Turks en Marokkaans in de klas wordt gepraat is het een no-go.
Ik hoor de juffen en meesters al in de verdediging gaan: “Ja, maar dan verstaan we toch niet wat ze zeggen?” Dat klopt. Maar er moet dan nog steeds ruimte zijn voor een kind om een woord uit te spreken in de moedertaal. Taalontwikkeling is tenslotte niet alleen toebedeeld aan het spreken van Nederlands. Daarnaast daag ik met alle liefde de docenten uit om zich eens te verdiepen in de taal van het kind. De opbrengst zal vele malen groter zijn dan alleen het kunnen verstaan van een paar woordjes. Denk eens aan het erkennen van de identiteit van het kind en het gevoel van gezien te worden. Maar stel je bovenal eens voor hoe ruim het beeld zal worden van de juf en meester in de klas. Dus zie het als een kans in plaats van het kind te beperken. Want je bent nooit te oud om te leren. Ook niet van een kind.
Dit was het dan. Na bijna zes jaar is dit mijn laatste column. De plek waar ik mijn hersenspinsels ruimte kon geven. De plek waarop ik samen met lezers kon verwonderen en kritische vragen mocht stellen binnen de veilige omgeving van mijn column. Nu is het tijd om het stokje over te dragen. Ik blijf natuurlijk wel schrijven en actief in mijn eeuwige behoefte om te delen en te verbinden. Ik ben dankbaar!
Ik heb geen enkel bezwaar tegen een tweetalige opvoeding, maar ……… als je in Nederland woont en in Nederland naar school gaat leer je daar Nederlands. De tweetaligheid zouden kinderen vooral via thuis moeten meekrijgen. De taal, die je ouders spreken is dus niet minderwaardig en ze zouden, aannemende dat ze in Nederland wonen en leven, een fantastisch mooie voorbeeld kunnen zijn van de voordelen van tweetaligheid|!