Mijn fascinatie voor baby Krishna begon al op jonge leeftijd. Zijn blauwe gedaante – wat eigenlijk zo donker als de diepste nacht moet voorstellen – hing in de vorm van een kalenderposter in mijn slaapkamer en elke dag bij het opstaan en voor het slapen gaan staarde ik gehypnotiseerd naar baby Krishna en deed ik mijn ‘gebedje’. Ik ben opgegroeid met het idee dat het normaal is om God in de gedaante van een baby te vereren. Naarmate ik ouder werd zag ik Krishna met mij meegroeien. De historische verhalen over Krishna blijven mij tot op de dag van vandaag intrigeren en ik verslind boeken die mij meer inzichten geven in het leven van Krishna.
Krishna was in zijn kinderjaren de ziel van zijn dorpje Gokula. Er zijn tientallen devotionele films uitgebracht over de avonturen van de jonge Krishna en ik heb ze als kind allemaal gezien. Vergelijk deze speelfilms gerust met de sprookjesverhalen van de gebroeders Grimm, maar dan op z’n Indiaas! Deze films gingen over herdersjongen Krishna die op zijn bansuri (bamboefluit) speelde en de aandacht wist te trekken van alle dieren en zélfs de (jonge) meiden. Krishna was zo sterk dat hij alleen zijn pink gebruikte om een gigantische berg op te tillen om zijn dorpelingen tegen een zware storm te beschermen. En ik zag Krishna kattenkwaad uithalen samen met alle kinderen uit zijn dorp. Zwart, wit, jongen, meisjes, jong, oud, arm, rijk, kreupel of sterk, Krishna plaatste mensen niet in hokjes, maar bejegende iedereen op dezelfde manier, met aandoenlijke speelsheid en toewijding.
Krishna’s levensverhaal laat ons kennismaken met de kunst van onvoorwaardelijke genegenheid. Hij leert ons dat liefde in overvloed geven en ontvangen, zonder vooroordelen, het allermooiste cadeau is dat je aan anderen en jezelf kunt geven. Krishna vertegenwoordigt puurheid, dat in elke relatie ervaren kan worden. In het bijzonder zijn er twee vriendschappen die mij aanspreken: Krishna’s liefdesrelatie met zijn zielsverwant Radha en zijn relatie als beschermer en beste vriend van Draupadi. Om de affectie van Krishna voor deze vrouwelijke schoonheden beter te begrijpen kan ik u aanraden om het boek Krishna, The God Who Lived as Man te lezen van schrijfster Bhawana Somaaya.
Ik sluit mijn liefdesverklaring voor baby Krishna af met een allesomvattende quote uit het bovengenoemde boek die zijn goddelijke manifestatie voor mij definieert:
“One who turns to me and searches for everything inside me, I’m never far away from them and they from me” (121).
Wat een schattig kindje bij dit blog!
Van jullie geloof weet ik bijna niets, Mahesvari.
Als reïncarnatie een optie is, kan ik me er misschien meer in verdiepen. In dit leven heb ik mijn handen al vol aan andere dingen.
Toch denk ik voorzichtig, dat ook in dit geloof weer overeenkomsten zijn te vinden met het christendom.
Ook bij ons begint het verhaal met de geboorte van een mensenkind dat iets extra’s heeft.
Het begin van het levensverhaal van de Profeet Mohammed geeft aan dat zijn geboorte ook bijzonder was.
Daarna is er lange tijd niets bij ons, terwijl jullie kennelijk helemaal meegenomen worden tijdens Krishna’s ontwikkeling.
Maar er zijn vast nog veel meer overeenkomsten.
Zelfs de namen “Krishna” en “Christus”….?
Altijd op zoek naar overeenkomsten dus Louise? Gisteren, naar aanleiding van Kefah Allush op TV in Iran, maar eens opgezocht waar dat Zoroastrisme voor staat. Het blijkt de oergodsdienst te zijn (volgens prof Frazer) waar huidig jodendom, christendom en islam uit ontsproten (eindtijd oordeel, geloof in engelen, verlossing van het kwaad etc). Had ik nooit bij stil gestaan!
Jammer genoeg de uitzending gemist.
Ja, ik was in o.a. in Yazd.
Het Zoroastrisme heeft óók mooie principes. En ja, ook daarin zitten ellementen vergelijkbaar met het christendom.
In mijn optiek ligt er onder alle religies een oeroud universeel verlangen van de mensheid naar geborgenheid. Tijd en plaats van ontstaan spelen een rol.
De werkelijke vormgeving van het systeem daaromheen heeft vaak een veel oudere verhalen cultus als basis.
Het is wel opvallend, Dirk, hoe jij steeds weer onderwerpen ombuigt naar iets anders. En ik tuin erin, omdat het oude Perzië me betoverd heeft.
Ik kan het weer een beetje terug buigen door de melding dat zelfs het woord “Hindoe”, een Perzische oorsprong heeft.
Omdat het hindoeïsme helemáál een verzameling van allerlei culturele stromingen is en niet zoals in christendom of islam gevormd rond één centrale profeet, kent het vele vormen.
En al die goden (zoals Ganesh=o.a.Wijsheid) zijn weer verschijningsvormen van de Ene.
Lijkt dat niet een beetje op de Schone Namen van Allah???
Ik wil allerlei geleerde mensen niet op zere tenen staan, maar “allen afkomstig uit dezelfde bron” en “allen terug naar diezelfde bron” blijft mijn leitmotiv.
Wat die oerbron is???
Dus je bent perennialist, school, universalist. Ikzelf ben van de school van de diversiteit, essentialist, maar dat komt mss wel door mijn biologische scholing. Dan zie je cultuur en religie ook weer anders.
Ja, mooie principes.
‘ Goed denken, goed spreken, goed doen.’
Ook iets wat binnen veel religies gemeengoed is.
En daar hoef je natuurlijk niet eens godsdienstig voor te zijn of te worden Carla, is gewoon almenselijk, maar er is meer hoor bij het Zoroastrisme, dat vuur bijvoorbeeld, als symbool, want het spirituele wil ook wat natuurlijk!!
Tsja. Leuk dat op een voetstuk plaatsen van Krishna, al dan niet op baby leeftijd. Alleen jammer dat al die mooie bedoelingen en ideeen voor geen meter in het Hindoeisme of de Indiase maatschappij weerklank vinden.
Nog steeds, na een eeuw Britse overheersing en Westerse invloeden zorgt het kaste systeem in India voor kanslozen. Met de zegen van de Hindoe geloofsverkondigers, Krishna of niet. En nog steeds zie je geweldadigheden Moslins en Hindoes.
Dus kom mij nou niet aan boord met juichverhalen over “baby Krishna” alsjeblieft. Een beetje relativering mag toch wel?
En hoe staat Palestina/Israel er nu voor twee millennia na Jezus?