Nederland wordt mooier

De politieke partij die al tien jaar lang een premier levert onder wiens leiding het grootste historische schandaal in de Nederlandse politiek kon plaatsvinden werd beloond met een extra zetel en groeide van 33 naar 34 zetels. 34 zetels voor ongekend onrecht en aantasting van de fundamenten van de democratische rechtsstaat. 34 zetels als beloning voor tienduizenden gedupeerden, verwoeste kinderlevens, kapotgemaakte huwelijken en zelfmoord. Om nog maar te zwijgen over de ongelijkheid in Nederland tussen werkenden en niet-werkenden, de zieken en de gezonden, de armen en de rijken, de woningbezitters en de huurders en tussen autochtone Nederlanders en mensen met een herleidbare migratie-achtergrond (lees mensen van kleur).

Een politieke partij die het voeden van de onderbuik, angst en haat al jarenlang met succes weet te kapitaliseren, de uitsluiting van moslims tot kunst heeft verheven en zelfs beloofde om bij winst hun grondrechten en vrijheden in te perken werd de derde partij in ons land. Om nog maar te zwijgen over een politieke partij wiens voorman zijn hand niet omdraait voor seksisme, klimaatontkenning, coronaontkenning, antisemitisme en racisme. Die partij was de grootste winnaar van de verkiezingen als het gaat om toename in het aantal zetels. Het land waar progressieve politiek, vrijheid en tolerantie ooit onze grootste sociaal-culturele exportproducten waren. Waar is dat land gebleven?

Te midden van deze electorale dreun zijn er gelukkig ook lichtpuntjes. Zo neemt het aantal vrouwen in de Tweede Kamer toe naar 59. Nog steeds mager vergeleken met de 91 mannen, maar het is een toename dus een lichtpuntje. Het aantal zwarte politici neemt ook toe. Van nul naar maar liefst vijf.  En met als klap op de vuurpijl uiteraard de verkiezingen van de jonge moedige klimaat-feminist Kauthar Bouchallikht die ondanks alle verdachtmakingen erin slaagde om het vertrouwen van bijna dertigduizend kiezers te krijgen en met dank aan deze voorkeursstemmen een zetel wist te bemachtigen. Ze is ook de eerste vrouw met een hoofddoek in de Kamer. De hoofddoek, die voor veel Nederlanders staat als symbool voor vrouwenonderdrukking, draagt zij juist met de grootste vanzelfsprekendheid en zelfvertrouwen. Kauthar is wat mij betreft nu al het rolmodel van de eeuw.

Nou, wellicht moet ze deze podiumplaats delen met Sylvana Simons, de eerste zwarte vrouwelijke fractievoorzitter die met een doorleefde agenda van radicale gelijkwaardigheid eigenhandig gebouwd heeft aan een politieke partij en in slaagde om binnen een paar jaar een Kamerzetel te behalen. Zij is hiermee een stem voor vele Nederlanders die niet meer gehoorzaam en geduldig afwachten tot ze worden uitgenodigd aan tafel maar zelf een tafel bouwen. Ik vind dit machtig.

Een ander lichtpunt is ook de verkiezing van Lisa van Ginneken. Zij is de eerste transgender persoon ooit in de Tweede Kamer. Ik noem ook de verkiezing van Lucille Werner die zelf een handicap heeft haar hele leven al inzet voor inclusie van mensen met een handicap. Dat vind ik ook prachtig. Ik vergeet er vast een paar maar dit zijn allemaal lichtpuntjes omdat de Tweede Kamer meer en meer op de echte samenleving gaat lijken en sterker wordt in haar representatiefunctie.

Moge dit leiden tot meer menselijke wetgeving, sociale rechtvaardigheid en inclusie. Een samenleving waarin iedereen mee kan doen, gezien en gehoord wordt en waarin onze fundamentele mensenrechten en vrijheden gewaarborgd zijn. Een samenleving waarin we niemand achterlaten, niet neerkijken op anderen of hen uitsluiten omdat ze ons niet aanstaan. Niet langer de ikke-ikke-ikke en de rest mag stikken samenleving. Dit is een grote wens. Misschien zelfs te idealistisch, maar ik heb hoop. De klap was in eerste instantie hard, ik moest door de zure appel heen bijten maar ik zie de lichtpuntjes. Nederland wordt mooier.