De verontwaardiging en onrust die dit veroorzaakte, met name op sociale media, in combinatie met een onhandig getimede tweet van minister Hugo de Jonge, leidde uiteindelijk tot de beslissing om de twee tieners, die al vrijwel hun hele leven in Nederland wonen, alsnog te laten blijven.
Ondanks de goede uitkomst schaam ik me diep voor Nederland. Waarom heeft onze regering het zo ver laten komen? Waarom laat Nederland kinderen van inmiddels 12 en 13 jaar zo lang in onzekerheid en angst leven? Want Lili en Howick zijn niet de enige kinderen die hier geworteld en geïntegreerd zijn en met uitzetting worden bedreigd. Het gaat om naar schatting driehonderd tot vierhonderd kinderen. Voor hen zou er echt een kinderpardon moeten komen.
Rijke landen
De regulering van vluchtelingenbewegingen is noodzakelijk in de wereld zoals we die op dit moment kennen. Maar het moreel vertrekpunt is een besef dat alle mensen gelijke rechten hebben en dat de wereld van ons allemaal is. Dat vraagt om een vluchtelingenbeleid dat grenzen stelt, en tegelijk hand in hand gaat met een grote inzet vanuit rijke landen voor een sociale en groene wereldeconomie, zonder de omvangrijke internationale wapenhandel. Voor het westen is deze wapenhandel lucratief maar voor veel andere landen juist bron van conflicten en oorlogen.
Ook klimaatverandering leidt tot nieuwe vluchtelingenbewegingen. Als rijke landen geen werk maken van vrede, gerechtigheid en duurzame ontwikkeling, blijft het aantal vluchtelingen wereldwijd toenemen.
Rijke landen kunnen veel meer vluchtelingen opvangen dan ze nu doen, ondanks doemverhalen in de media die ons anders doen geloven. Maar zonder asielbeleid en selectiecriteria kunnen we op dit moment migratie domweg niet in goede banen leiden. Dat er binnen dit asielbeleid niet langer met minderjarigen mag worden gesold, zoals nu nog steeds met honderden kinderen in Nederland gebeurt, moet echter zonneklaar zijn.
Kinderpardon
Daarom heeft Nederland onmiddellijk een kinderpardon nodig. Uiteraard vraagt dat om kortere wachttijden en procedures. Selectie op basis van toetsbare criteria blijft noodzakelijk. Maar als het recht op asiel niet binnen één tot twee jaar beoordeeld is, moet automatisch recht op verblijf volgen.
Het draagvlak voor een aanpak in deze richting is groot binnen in elk geval twee van de huidige regeringspartijen: ChristenUnie en D66. Maar ook binnen het CDA wordt de roep om een menswaardig beleid groter, zoals bijvoorbeeld blijkt uit een bericht op Twitter van actief CDA-lid Kees de Kok uit Huizen.
Laten ChristenUnie en D66 binnen de huidige regeringscoalitie maar keihard gaan voor een Kinderpardon. Ongeveer even hard als de VVD de afschaffing van de dividendbelasting er doorheen duwde. En laat de kritische CDA-ers die er gelukkig nog steeds zijn, vooral stevig kloppen op de deuren van de Tweede Kamerfractie van hun partij. Laat desnoods het kabinet er op stuk lopen. In het verleden zijn regeringen om minder belangrijke zaken gevallen.
Scheidslijnen doorbreken
Kerken, religieuze bewegingen, scholen, vakbonden, het Humanistisch Verbond en onze Bekende Nederlanders zouden massaal kunnen opstaan. De morele verontwaardiging moet ook alle partijpolitieke of levensbeschouwelijke scheidslijnen doorbreken. Het gaat hier om fundamentele menselijkheid, om een mentaliteit die past bij wie we willen zijn als Nederlanders. Kinderen die al jarenlang in Nederland wonen en die hier naar school gaan en in onze taal denken en dromen, mogen niet worden uitgezet naar het land waar ze geboren zijn. Ze zijn al thuis.
De strijd voor een kinderpardon heeft dankzij Lili en Howick een nieuwe impuls gekregen. Een heilig vuur is aangewakkerd en breidt zich uit. Laten we er samen voor in actie komen. Er is geen dag te verliezen!
Helemaal mee eens, behalve dan het betrekken van “onze Bekende Nederlanders”, wat nou ‘onze’?
Een probleem vind ik wel de combinatie van kinderpardon en gezinshereniging; dat bijna-automatisme belemmert m.i. het totstandkomen van een goede kinderpardon-regeling. De heiligheid van de familie mag wel wat verzwakken.
Ik ben het helemaal eens met Theo Brand: kinderen die al zolang in Nederland wonen, zijn hier gewoon thuis. In het belang van die kinderen mogen wat mij betreft ook de ouders blijven. Wel vind ik het belangrijk dat iedereen de taal leert, dus ook ouders! Dat mag rustig geëist worden! Verder pleit ik ook voor een duidelijke regeling, waarbij mensen binnen maximaal twee jaar weten waar ze aan toe zijn. Niet aan het lijntje houden, waardoor verwachtingen ontstaan, maar voortvarend uitzoeken of iemand recht heeft op verblijf. Als er goede redenen voor uitzetting zijn en wanneer de veiligheid niet in het geding is, ben ik daar niet tegen, maar de manier waarop met Lili en Howick gesold is, mag niet meer voorkomen. Dat de regering hieruit lessen moge trekken!