Lieve vluchteling op Lesbos,
Al lang geleden probeerde ik te stoppen met het volgen van het nieuws uit kamp Moria. Alles wat jullie daar beleven verstikt me en ontneemt mijn hoop en kracht. Maar de afgelopen weken mislukte mijn pogingen: de brand in Moria is overal in het nieuws en iedereen vindt er iets van.

Niet welkom

De eerste foto’s van de brand verbaasden mij niet. Mijn diepe angst was terecht geweest: mijn grote zorgen over jullie lot zijn uitgekomen. Al jarenlang zit deze brand in mij. Misschien wel sinds ik vijf jaar geleden – net als jullie – een vluchteling was op een (ander) Grieks eiland. Sinds ik mijn veilige plek in Nederland heb bereikt, probeer ik met alles wat ik doe om deze brand in mij te blussen. Maar hoe kan het dat jij en je lotgenoten nog altijd deze ellende ervaren en dat jullie nog steeds onderweg zijn naar een bestemming waar misschien niemand jullie wil hebben?

Verloren

Nu is het kleine tentje waar je al lang in woonde en dat je met drie andere families deelde, verbrand. Het hele vieze kamp ook. Je voelt je verloren, alleen en in de steek gelaten. Er was al nauwelijks eten en drinken, maar nu is er helemaal niets meer. Weer moet je ‘de mensen van de goede doelen’ afwachten. Wie weet komen ze, misschien niet. In iedere geval hoef je niet treurig te zijn over het verdwijnen van het kamp. Herinner je nog hoe moeilijk het was om een dokter te zien? Hoe lastig het was om vol te houden? Je dacht er zelfs aan om terug te keren. Maar hoe en waarnaartoe? En de kinderen dan? Je hebt ze van de oorlog en dood gered, maar de kilheid van deze tijd en de gruwelen van wat er omheen gebeurt, is de dood in de vorm van asiel.

Nachtmerrie

Voor deze brand zag je je kinderen soms op een veilige plek in de schoolbanken zitten. Dan zag je groene kleuren, een blauwe lucht en misschien een rivier. Je probeerde deze droom vast te houden maar het is je niet gelukt om dat te doen. Elke dag voel je dat je iets van jezelf verliest; iets dat je nooit meer kunt vervangen. En langzaam maar zeker veranderde deze droom in een nachtmerrie die zich nu spiegelt in het brandende kamp en in de gezichten van je hongerige kinderen.

Een nummer

Het enige waaraan jij wilde ontsnappen was de dood. Ontsnappen aan de bombardementen. Ontsnappen aan de soldaten. Ontsnappen aan de zee. Dat heb je overleefd, dacht je toen je aankwam in Europa. Maar vandaag lijkt deze bevrijding eerder een doodvonnis. Je dacht nog dat je maar een paar dagen op dit eiland zou hoeven te blijven. Maar sinds de internationale organisaties je tent een nummer gaven, voel je dat je vastzit in een helse cirkel van wachten en lijden. Je bent een nummer geworden. Je kreeg een deken, er worden maaltijden uitgedeeld en je kinderen kregen winterkleren; toch zit je muurvast. In een val waar niemand je uit wil laten.

Lieve vluchteling...

Lieve vluchteling. Vijf jaar geleden was ik op jouw plek en ik dacht toen dat ik het niet zou overleven. Maar ik heb het overleefd. Ook jij zult overleven. Dat is geen valse illusie, maar een feit. Niemand kan de klok terugdraaien of het onheil in deze wereld stoppen. Ook al is men uiterst bekwaam in het bouwen van grenzen en het negeren van slachtoffers van oorlogen waaraan men zelf deelneemt.

Dit is een bewerking van de column die Hazem Darwiesh onlangs schreef voor de website van VluchtelingenWerk Nederland.

U kunt gratis verder lezen

Klik deze melding weg via het kruisje. Maar goede artikelen schrijven kost geld. Steun daarom onze schrijvers en word al vanaf € 5 per maand Vriend/in van Nieuw Wij.

Ik lees eerst het artikel verder.
hazem-darwiesh – uitsnede

Hazem Darwiesh

Journalist en publicist

Hazem Darwiesh is journalist, publicist en als communicatiemedewerker werkzaam voor VluchtingenWerk Nederland. Geboren en opgegroeid in …
Profiel-pagina
Nog geen reactie — begin het gesprek.