Over de kracht van gemeenschap en familie in een snel veranderende wereld

De regisseur zelf zegt in een interview dat ze van situaties houdt waarin “iedereen een beetje gelijk heeft,” omdat dit de kijker blijft uitdagen om na te denken over de keuzes van de personages. Dit idee komt duidelijk naar voren in de film, die zijn verhaal langzaam opbouwt met sobere dialogen, aandachtige camerawerk en betekenisvol stil spel. Het gebruik van voornamelijk niet-professionele acteurs versterkt de intieme sfeer van de film, waardoor de kijker zich dicht bij de personages voelt.

De regisseur zelf zegt in een interview dat ze van situaties houdt waarin “iedereen een beetje gelijk heeft,” omdat dit de kijker blijft uitdagen om na te denken over de keuzes van de personages. Dit idee komt duidelijk naar voren in de film, die zijn verhaal langzaam opbouwt met sobere dialogen, aandachtige camerawerk en betekenisvol stil spel. Het gebruik van voornamelijk niet-professionele acteurs versterkt de intieme sfeer van de film, waardoor de kijker zich dicht bij de personages voelt.

De film begint als een ensemblestuk waarin we kennismaken met het grote gezin, maar al snel verschuift de focus naar Lucia, de oudste dochter, gespeeld door Martina Scrinzi. Haar ontluikende liefde voor de Siciliaanse deserteur Pietro (Giuseppe De Domenico) heeft verstrekkende gevolgen voor het gezin en het dorp. Dit leidt tot een reeks tragische gebeurtenissen, wat het verhaal in een donkere wending brengt. De symboliek van de heilige Lucia, die haar ogen uitsteekt maar toch blijft zien, speelt een cruciale rol in de ontwikkeling van Lucia’s eigen transformatie van duisternis naar licht.

De film weeft ook de culturele context in, zoals de viering van Sint Lucia op 13 december, een traditie in delen van Italië. Dit feest, dat aan kinderen cadeautjes brengt, staat symbool voor het thema van licht in de duisternis, wat mooi aansluit bij de reis die de jonge protagonist maakt.

Delpero slaagt erin de sfeer van een groot arm gezin op overtuigende wijze vast te leggen. De film toont de hechte banden tussen de zussen en de dynamiek van het gezinsleven: het gebrek aan privacy, de gespannen gesprekken in de slaapkamer, de rol van de moeder als spilfiguur en de autoriteit van de vader die geleidelijk barsten vertoont. Deze observaties voelen heel herkenbaar aan, vooral voor kijkers die zelf opgroeiden in een groot gezin.

Wat Vermiglio echt bijzonder maakt, is hoe het historische kader van de film actuele vragen te stelt over familierelaties, moederschap en zusterschap. De film legt een indringende verbinding tussen de persoonlijke levens van de personages en de grotere gebeurtenissen die de geschiedenis vormgeven, zonder ooit de emotionele kracht van het verhaal uit het oog te verliezen.

In Vermiglio wordt de complexiteit van het leven in een klein, geïsoleerd dorp prachtig gecombineerd met universele thema’s die resoneren met het moderne leven. Het is een film die vraagt om reflectie en vragen stelt over de kracht van gemeenschap en familie in een snel veranderende wereld.