Ik luisterde op jonge leeftijd al naar reggaemuziek, omdat ik voor mijn gevoel tegen machtsmisbruik moest ageren. Ik vergeet nooit de eerste keer dat ik War van Bob Marley hoorde. Vanaf dat moment wist ik het zeker: ik was iemand die geen onderscheid wilde maken tussen mensen, rassen en kleuren en de wereld moest maar eens één worden!
Ik was een wereldbewoner van het eerste uur. Het heeft mij gelukkig niet negatief beïnvloed dat ik in een land ben geboren waar je met de paplepel krijgt ingegoten dat je moet denken in de drie-eenheid ‘Allah, het koninkrijk en de Koning’. In elke stad in Marokko staan deze drie heilige woorden op hooggelegen plaatsen geschreven om het volk te behoeden voor ketterij jegens het vaderland of misstappen tegen de vorst.
Welnu, als mens, gelovige en sinds mijn kinderjaren ingezetene van het mooie Nederland kan ik oprecht zeggen dat ik het WIJ-gevoel mis. Respect spreek je niet alleen uit; je geeft er uiting aan in het dagelijks leven. En religie en respect zijn voor mij twee onlosmakelijke begrippen. Als gelovige móet ik respect opbrengen voor alles wat God geschapen heeft en dien ik niet haastig te zijn met het veroordelen van mensen. Maar tegelijkertijd mag ik als mens ook eisen stellen. Als de staat bijvoorbeeld mijn zusters die de niqaab dragen verbiedt om hun kinderen van het schoolplein op te halen. Als de staat haar kortzichtigheid in wetgeving omzet, waardoor respect eenrichtingsverkeer wordt, dan kunnen ook gelovigen op hun strepen gaan staan en de eigen staat de rug toekeren. Respect moeten we voeden, aanmoedigen door zelf het goede voorbeeld te geven en moeten we niet ontmoedigen door selectief te zijn in hetgeen wij voorschrijven als norm. Als dat de staat is waarvan ik onderdeel kan zijn – heel graag!
Ik onderwerp mezelf graag aan de wetten van dit land, desnoods onder dwang. Maar in dat laatste geval wordt de liefde voor mijn land opgelegd. En die pijn blijft jarenlang voelbaar, bij mij en bij anderen. Ik wil geen land waar grote portretten van het staatshoofd het straatbeeld kleuren en waar mensen onder het mom van terreurbestrijding en veiligheid worden opgepakt. Respect moet je als overheid zaaien en kun je daarna pas oogsten. Respect is wederkerig. Vrouw, man, homo, hetero, zwart, bruin, blank – voor een ieder is er plaats in mijn hart en zo voel ik dat ook. Maar wát als die liefde omslaat in teleurstelling omdat ik onrecht bemerk en er onder het volk slechts sprake is van selectieve verontwaardiging? Verkoop dat maar eens aan je achterban of aan mensen die de pijn ervan hebben gevoeld en dagelijks met zich meedragen. ‘Ik sta voor alles en iedereen als alles en iedereen ook voor mij staan’. Het klinkt misschien een tikkeltje egoïstisch, maar het is wel wat mensen nodig hebben. Een staat die hen beschermt en zekerheden kan bieden, omdat zij er mogen zijn – ook wanneer zij niet naar de gangbare regels leven!
Respect. Een woord die vaak in de mond genomen wordt maar die (naar mijn ervaring) niet even vaak belichaamd wordt. Respect is misschien hetzelfde als liefde het komt pas terug als we het geven ~ en soms is het nodig om te volharden in dat geven terwijl het lijkt alsof het niet terug komt.
Als we naar buiten kijken en wachten om daar te zien en ervaren hoe wij de samenleving willen zien en beleven dan kunnen we lang wachten. Wij moeten het verschil zijn die we willen zien.
Deze woorden reflecteren de woorden van de wijzen meester Gandi: "Be the change you want to see." Er zijn inmiddels genoeg van ons die dat verschil willen zien. Laten we niet langer treuzelen of naar buiten kijken, maar naar binnen (het is zo wie zo voor de Noordelijke hemisfeer) de tijd voor inkeer en bezinning. Laten we anderen behandelen zoals we zelf behandeld willen worden en met een glimlach gul vergeven als de ander dat nog niet of even niet kan. Wetend dat wij ook menselijk zijn en onderhevig aan wisselende stemmingen en indrukken van buitenaf.
Respect begint bij respect voor onszelf en dat is onafhankelijk van hoe anderen ons behandelen. Of we onszelf respecteren of niet. Als een ander ons disrespectvol bejegend dan kunnen we onze eigen waarde en respect voelen en bewaren en NIET tot hun vorm veranderen. Het is verbazing wekkend hoe een snijdend atmosfeer kan veranderen als je er NIET in mee gaat maar in en bij je eigen hart blijft.
Respect begint dus ook in je eigen hart. Je hart schoon te houden, geen wrok of onverwerkte gevoels daar op te hopen, maar het dagelijks ‘schoon te poetsen’ in bezinning, meditatie of gebed. Het maakt niet uit hoe je het doet, maar dat je het doet.
Als we onszelf respecteren dan kunnen we anderen respecteren. Als we over onze eigen grenzen gaan dan zullen we anderen dat ook laten doen en zo komen er verveldende situaties. Het is dan steeds de les in zulke situaties te voelen en kijken wat onze eigen deel daaraan is en van daaruit te leren en terug te komen naar respect voor onszelf EN onze medemens.
In liefde en respect,
Zubin Nur