Telkens als de bezetters benaderd werden door de politie, joelden de toeschouwers “You are not alone. You are not alone!”. Om de tien minuten, als een soort ritueel, spoten de waterkanonnen een fikse regenbui over bezetters en op supporters die zich op de A12 bevonden. Niemand trok zich daar iets van aan. Velen droegen regenkleding en jonge vrouwen dansten in bikini onder de regenbui. Ik probeerde deze dansende vrouwen het oude liedje “Meieregen, meieregen maak dat ik groter wordt” aan te leren. Maar ze kenden het lied niet. De grootouders kenden het lied wel, maar die dansten niet in bikini onder deze ‘overheids-meieregen’.
Er was later geen scheiding meer tussen zittende bezetters en staande of rond drentelende toeschouwers. Supporters stonden op de rijweg en als je je sterk en stoer genoeg voelde om te gaan zitten, dan ging je zitten en hoorde je bij de bezetters. Eigenlijk was het gewoon een vrolijke bijeenkomst van allemaal positief ingestelde mensen die hopen en verwachten dat acties als deze zullen bijdragen aan het ontstaan van een politiek draagvlak dat uiteindelijk zal en moet leiden tot een realistisch inzicht bij overheid en bedrijfsleven.
En dat gebeurt al. Dagblad Trouw – voortgekomen uit het verzet in ‘40-‘45 – schreef op diezelfde Pinksterzaterdag dat Extinction Rebellion snel wint aan maatschappelijke steun. Stop fossiele subsidies, schrijven 130 organisaties waaronder het FNV, grote pensioenfondsen als ABP en PME en de ASN bank. Ook een breed collectief van Groene Kerken sluit zich hierbij aan en niet te vergeten een keur van Bekende Nederlanders.
De populariteit is zo groot omdat steeds meer mensen, mede dank zij dit soort acties, het klimaatprobleem onderkennen en omdat Extinction Rebellion consequent geweldloos is. Er wordt niet gescholden naar de politie en men gaat theatraal tegenstribbelend of charmant wandelend mee naar de ‘boevenwagen’.
Terug naar Amsterdam zat de trein vol demonstranten, velen nog met het anarchisten en vredesteken op de wangen. Er zaten ook anderen in de coupé. Zo kwam ik naast een trotse moeder te zitten die enthousiast vertelde over haar twintigjarige dochter die net een eigen zaak begonnen was. Toen ik daarop vertelde dat ik die middag had gedemonstreerd, reageerde ze afgemeten met “Nou ja, ieder zijn ding”.
We kwamen verder aan de praat en toen ik haar vertelde dat ook haar dochter, als die later veertig wordt, in grote problemen komt als aan de klimaatverslechtering geen halt toegeroepen wordt, veranderde haar instelling. Nee, ik zie haar niet gaan demonstreren, maar wel op verjaardagsfeestjes vertellen dat het zo niet verder kan.
Uit mijn actieverleden weet ik dat verjaardagsfeestjes, bruiloften en andere gezellige bijeenkomsten, uitgerekend plaatsen zijn waar publieke opinie ontstaat. Een oud-Hollands gezegde luidt ‘Zonder hoop vaart niemand wel’. En die hoop mogen we nu wel koesteren.
Links en rechts, vrouw en man, zwart en wit, arbeider, boer, ondernemer en zelfs miljonair… iedereen is er bij gebaat dat onze aarde bewoonbaar blijft. Extinction Rebellion en de Grootouders voor het klimaat zijn booming. We zullen winnen. Voor ons zelf, voor onze kinderen, voor onze kleinkinderen en voor alle mensen in Afrika en Azië die nu al honger lijden vanwege droogte.
Doorgaan dus. Zoals tijdens de Vietnamacties vredesdemonstranten toekijkers opriepen met de leuze: ‘Blijf daar niet zo lullig staan, kom er bij en sluit je aan’. Zo kunnen wij alle twijfelaars die heus wel weten dat er iets fout is, oproepen om mee te doen.
