De boekverfilming The Hunger Games (Gary Ross, 2012) speelt zich af in de toekomst. Jaren geleden was er een opstand tegen het regime. De Hunger Games zijn opgericht als compensatie voor de schade die de armen met hun opstand aanrichtten. Publiekelijk zijn de Hunger Games hun rol als compensatie ‘overstegen’, maar we komen er vlug achter dat het een controlemechanisme is. “Het enige dat krachtiger is dan angst is hoop”, zegt president Snow (Donald Sutherland) tegen spelmeester Seneca Crane (Wes Bentley). Angst, want iedereen tussen de 12 en de 18 kan worden uitgekozen. Hoop, want iedereen kan winnen om uit de misère van armoede te geraken. “May the odds be ever in your favor!”
De film mist nuance. De verschillen tussen arm en rijk, tussen honger en extravagantie, liggen er wel heel dik bovenop. Evenals de voorspelbaarheid van de plot. Het lukt de film niet mij echt te laten identificeren met de kinderen die op brute wijze worden afgeslacht onder het credo ‘Brood en Spelen’.
Op één moment na. De hoofdpersoon, Katniss Everdeen (Jennifer Lawrence), is net een maatje verloren. Ze maakt in een moment van verdriet een gebaar richting de camera. Op dat moment barst in het thuisdistrict van de overledene de emotie los. Even lijkt een opstand te ontstaan, maar die wordt hard neergeslagen. Keihard.
Er zijn religieuze referenties te over. De president is een oude man, met warrig wit haar en een baard. Hij struint een beetje door zijn boomgaard. De spelmeester is een flamboyante man met donker haar. Hij kleedt zich vaak in rood, en heeft een vlammenmotief in zijn baard geschoren. Ook wordt duidelijk dat hij binnen de Hunger Games almachtig is. Hij start bosbranden en schept zelfs wezens, met behulp van zijn in het wit geklede medewerkers. Tsja…
En het volwassen idealisme? The Hunger Games is het eerste deel van een serie. We zien in dit deel al een aantal verwijzingen naar de onhoudbaarheid van het fascistische regime. Een ervan is de Duits ogende jaren ’30-kleding en de vele vlechtjes van de bewoners van District 12. Katniss gaat een rol spelen in de val het regime, maar kan dat niet zonder steun van mensen binnen het systeem. Het gaat in dit eerste deel nog allemaal niet zo bewust. Wat is er dan volwassen aan het idealisme? Het simpelweg aanschoppen tegen het regime werkt niet. Averechts zelfs. We zien dat als de bewoners van District 11 in opstand lijken te komen. Binnen twee minuten staat er een linie in wit pantser geklede ordetroepen. Katniss’ idealisme zit in haar naïeve wereldbeeld. Ze kan zichzelf prima in stand houden, maar weet niet goed hoe ze met mensen moet omgaan. Ze weet wel dat ze machteloos is tegen het regime. Ze zal gaandeweg op een volwassen wijze haar idealisme vorm moeten geven. In dit deel door het spel mee te spelen, letterlijk en figuurlijk. Zo wint ze Sponsors, mensen van binnen het systeem voor zich wiens steun ze tijdens de Hunger Games zo hard nodig heeft.
Ze is een weinig betekenend armoedig meisje dat slachtoffer wordt van een fascistisch systeem en zich dan opwerpt als vrijheidsstrijder. De ‘onwillige held’ is natuurlijk geen nieuw thema. Als je door de voorspelbaarheid en de platte personages heen kunt kijken, is het wel een mooie film. Jennifer Lawrence zet een fenomenale acteerpresentatie neer, het beeldwerk is erg goed en je voelt aan alles dat het verhaal diep is uitgewerkt.
Klik hier voor de trailer.
HOOooooooi!!!! alles goed
deze recentie heeft me geholpen met een basis voor mijn eigen recensie, bedankt hiervoor. 🙂
Deze recentie brengt bij mij rrn oja reaktie, maar je kan ook niet heen om de paralel met het griekse verhaal van de minotaurus waar jaarlijks 12 atheense jongeren aan werden gegeven 6 meisjes en 6 jongens .