Driss heeft ook een andere kant. Hij is grappig en altijd zichzelf. Geen greintje afstandelijk professionalisme. Hierdoor ontwikkelt zich een vriendschap tussen Philippe en Driss die tegelijkertijd heel vreemd, maar ook heel echt is. Twee meer verschillende mannen zijn nauwelijks voorstelbaar.

Door de echtheid van de vriendschap tussen de mannen, ga je met ze meevoelen. Door die echtheid kun je met ze huilen en met ze lachen. Zelden was een vriendschap op het witte doek zo echt.

Zelden zie je een film waarbij de een zegt: “Zelden zo hard gelachen!” en de ander: “Gehuild als een kind”. Toen ik de film zag, wist ik het meteen: “Dit was een mooie film”. Het duurde alleen wel even voor ik wist waarom.

Pas toen ik de titel snapte, wist ik waarom ik de film zo goed vind. Intouchables is het Franse woord voor de onaanraakbaren, de dalits die in met name India buiten het kastenstelsel staan. Deze groep ‘waardelozen’ wordt gediscrimineerd en buitengesloten. Alles was ze aanraken is onrein en wordt door iedereen vermeden.

Waarom heet de film Intouchables? Zegt de titel iets over kasten in het Westen? De film is een aanklacht tegen hoe wij omgaan met vluchtelingen en andere immigranten. Zijn ze hier net zo waardeloos en onaanraakbaar als de dalits in India? Zo ver zou ik niet willen gaan, maar het punt staat als een huis.

Intouchables laat ons zien wat een beetje vertrouwen in de medemens voor impact kan hebben. Ook hierin is de film eerlijk: het is niet altijd gemakkelijk om een vreemde te vertrouwen, maar het resultaat is het meer dan waard.

Bron: www.youtube.com
Gauwain-twitter

Gauwain van Kooten Niekerk

docent Levensbeschouwelijke vorming, redacteur Het Filmgesprek

Profiel-pagina
Nog geen reactie — begin het gesprek.