Het boek is een bewerking van haar columns die eerder verschenen zijn in Volkskrant Magazine, waarin haar dubbele achtergrond een hoofdrol speelt. De juriste, die om beroepsredenen onder pseudoniem schrijft, behandelt met kritische blik en gevoel voor humor zaken van het wieg tot het graf en alles wat daar tussen valt in een soms tegenstrijdige maar verrijkende wereld met twee culturen, waarin de schrijfster jarenlang in het plaatje probeert te passen die anderen van haar hebben, maar als ze ouder wordt tot het besef komt dat dat niet vol te houden is.
De schrijfster groeit op in een Nederlands dorpje en gaat naar een katholieke basisschool. Hoewel er thuis bij haar ouders van haar verwacht wordt dat ze volgzaam en afwachtend is, verwacht de buitenwereld dat ze zich juist assertief en pro-actief opstelt. Eigenschappen die (haast) niet verenigbaar zijn. Toch probeert ze anderen het naar de zin te maken door afhankelijk van de situatie haar Nederlandse of Marokkaanse pet op te zetten. Zoals te verwachten is, gaat dat niet van een leien dakje. Ze vergist zich soms van pet. Dit levert naast stevige discussies, die ze niet uit de weg gaat, soms ook hilarische taferelen op. Zaken als conflicten oplossen op z’n Marokkaans en op z’n Nederlands passeren de revue, maar ook zaken als wel of geen besnijdenis, partnerkeuze, de dood, naaktheid, religie, scheldpartijen en de omgang met gehandicapten.
Het belangrijkste in dit alles is de vraag wie Hayat (dat Leven betekent in het Arabisch) werkelijk is, tussen alle opgedrongen en soms goed bedoelde beelden en verwachtingen van anderen door.
Even kritisch als liefdevol beschrijft ze de voor- en nadelen van beide werelden, wat haar gezien de reacties op haar columns van beide kanten niet altijd in dank wordt afgenomen. Zo schrijft ze hierover:
“Voor sommige mensen is het lezen van een tekst lastig omdat ze bril waarmee zij de wereld bezien niet kunnen afzetten. Voor iemand die is opgegroeid met twee culturen vind ik het vanzelfsprekend om de wereld steeds vanuit een ander perspectief te bekijken.” (p.156)
Dat is precies haar kracht, ze houdt zichzelf en anderen steeds een spiegel voor. En dat valt niet mee in een steeds harder wordende wereld, waarin de een steevast de ander als ‘de ander’ blijft bestempelen.
Het boek geeft een mooie inkijk in de rijkdom en het ‘dilemma’ van het hebben van een bi-culturele achtergrond. Het is knap hoe de schrijfster een veelheid aan thema’s in rap tempo weet te behandelen. De bescheiden advocate beschikt over de nodige humor, een kritische geest en een vlotte vertelstijl en mag zich wat mij betreft met recht een schrijfster noemen.
Hayat lijkt geslaagd in het verenigen van het beste van twee culturen en ontpopt zich tot een groot pleitbezorger van het loyaal zijn aan zichzelf in een wereld waarin anderen je continu in hokjes willen stoppen. Dat valt niet altijd mee maar levert soms leuke verrassingen op, zoals een beginnend schrijverschap.
Klik hier voor meer informatie of om het boek te bestellen.
of je nu Marrokaan bent, uit 2 of meerdere cultuur-werelden komt, op het moment dat je op zoek gaat naar wie je werkelijk bent kom je de (voor)oordelen van anderen tegen. Ik ken geen enkele cultuur die onvoorwaardelijk accepteert dat je anders mag zijn/doen als wat je ouders/familie/omgeving gewend zijn te doen. En wie ben ik/je nu werkelijk, zonder al mijn/je conditioneringen? Langzamerhand, nu ik bijna 70 ben, begin ik daar een beetje zicht op te krijgen. Een ding is duidelijk, mezelf zijn heeft altijd een weerslag op anderen, iets wat altijd spannend blijft om mee om te blijven gaan.