Prikkelend en scherp brengt het tot uiting hoe het gesteld is met de positie van vrouwen wereldwijd. Een soortgelijke zin met ‘de status van mannen’ krijgt een hele andere lading. Ik heb daarna nog vaak aan de slogan gedacht. Na de brute groepsverkrachting van de 23-jarige Indiase studente Jyoti Singh Pandey in december 2012. En onlangs nog, toen bekend werd dat de 25-jarige Yasmeen Dad jarenlang leed onder gedwongen isolement en slavernij in mijn eigen stad Rotterdam.
Yasmeen Dad werd na haar vermissing dood gevonden in Drenthe. Mede dankzij de inzet van activiste Shirin Musa van Femmes for Freedom weten we dat Yasmeens omgeving wist dat het slachtoffer slecht werd behandeld door de schoonfamilie. Toch greep niemand in. Ook de politie hielp haar niet verder. De moskee weigerde haar naam om te roepen tijdens haar vermissing.
Ik dacht aan de slogan na het nieuws over Özgecan Aslan uit Turkije. De 20-jarige studente stierf toen ze zich verzette tegen een verkrachting. Aslan vocht, maar de daders hebben haar verkracht, vermoord en daarna verbrand.
Ik dacht eraan na het nieuws over een 22-jarige studente die in een voorstad in Parijs voor de ogen van treinreizigers werd verkracht, zonder dat iemand ingreep (Spits, 16-2-‘15).
Ik dacht eraan bij het zien van enkele campagnefilmpjes die in India zijn gemaakt sinds Jyoti Singh Pandey. Filmpjes met vergezichten, over een andere veel mooiere versie van deze wereld. Bijvoorbeeld Going home van Vikas Bahl, waarin een jonge vrouw autopech krijgt op een verlaten weg in de nacht en vervolgens netjes wordt thuis gebracht door een groep mannen met de auto. Het opmerkelijkste is het totale gebrek aan angst bij de jonge vrouw, vol vertrouwen stapt ze in de auto. Het eindigt met de tekst ‘can we give her the world that she thinks exist?’
Ik dacht ook aan de slogan toen ik las over de stille tocht voor Yasmeen afgelopen maandag. Ongeveer 200 Pakistaanse Nederlanders gingen de straat op. Vrouwen, mannen en kinderen. Ze liepen naar het oude huis van Yasmeen waar waxinelichtjes en bloemen werden neergelegd.
Hoe lang zouden we op aarde lopen als we stil zouden staan bij alle verkrachte, mishandelde, misbruikte, onderdrukte en vermoorde vrouwen die het nieuws niet halen?
Jyoti Singh Pandey, Özgecan Aslan, Yasmeen Dad, de Franse studente. Allemaal vrouwen begin twintig in de bloei van hun leven. Allemaal werden zij genadeloos in de steek gelaten.
Hoe lang duurt het voordat we massaal in actie komen? The ugly truth: geweld tegen vrouwen komt op veel te grote schaal voor en we weten het. Te vaak kiezen we ervoor simpelweg niks doen (Yasmeen), kiezen we ervoor dit te negeren, weg te kijken omdat dat makkelijker is (Franse studente in de trein). Of erger, we reageren gelaten omdat geweld tegen vrouwen er ‘gewoon bij hoort’.
Een variant op de slogan kan als volgt luiden: “De grootsheid van een beschaving kan worden afgemeten aan de mate waarin de bevolking zich het lot van vrouwen echt aantrekt.”
___
De IKON zendt vanavond de docu India’s dochter uit (eerbetoon aan de Indiase studente die verkracht en gedood werd in 2012), te zien om 23.05 NPO2.
Dank voor dit mooie artikel, helemaal mee eens.
Mevrouw Singh. Heel goed beschreven vind ik. Aan deze praktijken van vrouwenonderdrukkers kan alleen maar een eind worden gemaakt door harder in te grijpen op het moment dat een regering, land, bevolking constateert dat zoiets ergs gebeurt als vrouwenonderdrukking, in welke vorm dan ook. En dan niet alleen in het jaar van de vrouw.