Voordat ik het weet wordt mijn ervaring langs de #metoo-meetlat (van meestal mannen) gelegd en wordt mijn ervaring met de grond gelijk gemaakt. Hoewel, zelfs wanneer je vertelt over jarenlang misbruik binnen je eigen gezin, zoals de Belgische schrijfster Griet Op De Beeck deed bij De Wereld Draait Door, ben je als getroffene verdacht totdat de schuld van – in dit geval haar vader – onomstotelijk is bewezen. De vele aanwijzingen dat haar vader haar jarenlang misbruikte en het persoonlijke leed van Op De Beeck waren niet voldoende om bepaalde heren (en een enkele vrouw) in de media te overtuigen en zij vulden – dankbaar voor content – hun stukjes op websites en in kranten.
Geen nieuws
Wanneer ik een machtige mannelijke BN’er zou beschuldigen van seksuele intimidatie dan zou mijn verhaal zelfs een mediastorm kunnen veroorzaken. De aandacht zou vervolgens op deze machtige man komen te liggen. Er zou getwijfeld worden aan mijn verhaal: journalisten zouden als aasgieren op zoek gaan naar andere slachtoffers. Mijn pijn zou al heel snel op de achtergrond raken. Want, seksueel overschrijdend gedrag meemaken – in welke vorm dan ook – is namelijk helemaal geen nieuws. Er zijn veel te veel vrouwen (en mannen) die dit ervaren. Elke dag, elke week, elke maand. En nieuws volgt nou eenmaal de uitzondering, nooit de regel.
Maar #metoo beheerst nu toch al ruim een jaar het nieuws? Klopt. Toch horen we in het nieuws maar weinig #metoo-verhalen die daadwerkelijk gaan over de seksuele intimidatie die vrouwen ervaren. Over het misbruik zelf en de gevolgen ervan in hun levens.
Lees verder op de website van Atria, Kennisinstituut voor Emancipatie en Vrouwengeschiedenis.
Is het dan de bedoeling om alle trauma, persoonlijk leed etc. in de media te uiten? Je zegt dat de aandacht vooral naar de dader gaat in het voorbeeld wat je noemt. Heeft een slachtoffer er iets aan wanneer in de media het slachtofferschap erkend wordt?
of heeft een slachtoffer veel meer behoefte aan tust en privacy?
Dat een persoonlijk metoo verhaal niet eens meer bijzonder is, tenzij het om een BN’er gaat, is een fenomeen wat volgens mij samenhangt met het veelvuldig voorkomen van ernstige verhalen in media, social media, in de openbaarheid. Er is een deflatie aan de gang van waar we nog van schrikken.
Dat is op zich al ernstig genoeg.