Sommige journalisten zijn meer gelijk dan anderen

Begrijp me niet verkeerd. Ik ben geschokt door het bloedbad, ik voel me juist nu 200 procent journalist, heb een minuut stilte betracht, veroordeel het waanzinnige geweld en leef mee met de nabestaanden. Maar Charlie Hebdo stond niet voor 1 soort Charlie, voor eenvormigheid, maar voor diversiteit. Zoveel mensen, zoveel zinnen, zoveel meningen. Ik zie dus niet in waarom ineens 7 miljard mensen 1 en dezelfde mening en een stijl moeten aanhangen: namelijk dat provocatie leuk en nuttig kan zijn. Dat we ons nu ineens en masse moeten conformeren aan een spreekbuis.

Charlie Hebdo is nu in het westen het symbool van de persvrijheid, en voor vrijheid van meningsuiting geworden. De inhoud van het blad lijkt er niet meer toe te doen, die krijgt een absolute waarheid toegekend, je bent er voor of je bent er tegen (en in dat laatste geval doe je niet meer mee). Alsof vrijheid van meningsuiting een westers privilege en uitvinding was en alsof alleen het westen slachtoffer is van een aanval op de vrijheid van meningsuiting. De NRC schreef in een heel teleurstellend commentaar dat de daders het op Onze Verlichting en Onze persvrijheid hebben voorzien.

Maar is dat zo? Hoezo van ons? Snakken moslims zelf niet naar persvrijheid en vrijheid van meningsuiting? Meer nog dan wij? Waar waren al die mensen die nu de mond vol hadden van de dood van 12 westerse journalisten toen er 66 journalisten van wie de meesten in het Midden-Oosten, werden vermoord? Vermoord, een aantal zelfs door IS, vermoedelijk dezelfde organisatie als de Franse daders. Was hun leven minder waard dan de redactieleden van Charlie Hebdo?

Waar waren de media toen bloggers in Egypte vast werden gezet? Waarom schreven westerse media niet: ana al-Jazeera (ik ben al Jazeera) vanwege de arrestatie in Egypte van drie al Jazeera journalisten? Al een jaar heeft deze mediagigant, die diverse moorden en bomaanslagen (variërend van al Qaida, Israël tot IS) te verduren heeft gehad, op zijn homepage: #bevrijdonzejournalisten.

Is het leven van de Arabische/moslim/christelijke/atheistische journalist minder waard dan het leven van een westerse journalist? Ook hij wordt vervolgd om zijn kritische publicaties. Wie op Reporters zonder Grenzen kijkt, weet dat de grootste strijd om de persvrijheid niet in het westen, maar in het oosten wordt gevoerd. Dagelijks, tegen dictatoriale regeringen en tegen terreurorganisaties, zoals de zogenaamde IS.

Helaas is dit meten met twee maten datgene wat de polarisatie tussen oost en west voedt. Alleen zijn sommige journalisten blijkbaar meer journalist dan anderen. En is de ene vrijheid van meningsuiting kostbaarder dan de andere. Ik geloof niet dat Charlie Hebdo daar voor staat.

Mijn symbool van persvrijheid heeft een potlood en een mobieltje, een kamer in een redactielokaal in Parijs en een hokje in een flat in Cairo. Mijn held van de persvrijheid is een satiricus en een verslaggever in Mesopotamie.