De Janskerk oogt rustig als ik aan het begin van de avond de drempel overstap. Terwijl ik mij een gekleurd kaartje met daarop mijn naam laat opspelden door een van de organisatoren, laat ik de kerk even op mij inwerken: een lichte ruimte waarin men geconcentreerd bezig is. In verschillende groepjes zijn deelnemers bezig met…? Ik kan het niet zien van deze afstand en loop de kerk verder in.
In een van de groepjes is een tekening ontstaan. Vanuit twee kanten van het vel papier is men begonnen met tekenen. Maar wat doe je als je elkaar in het midden treft? Hoe zorg je ervoor dat de twee tekeningen vanuit verschillende vertrekpunten in elkaar overvloeien tot één geheel? Aan de overkant is men bezig een brug te bouwen van spekkies en… spaghetti! Op het bord zou het een minder geslaagde combinatie zijn, maar hier tussen twee stoelen in is middels een ingenieuze constructie een ware brug ontstaan! In het koor van de kerk is men ook met een brug bezig. Bamboestokken en elastiekjes vormen samen kleine piramides die samen een bouwwerk vormen over de hele breedte van de ruimte. Ik sta te kijken van de grootte van het bouwwerk.
Heel veel tijd om nog verder met de deelnemers te praten over hun ervaringen tijdens het bouwproces is er niet. We worden allen vriendelijk verzocht aan tafel te gaan voor het diner. De tafelschikking wordt bepaald door de kleur van de naambordjes. Ik ben van “team paars”. Tussen het eten van de heerlijke maaltijd door, ga ik aan de hand van een aantal opgelegde vragen in gesprek met mijn vier tafeldames. We stellen ons aan elkaar voor, lachen met elkaar en bespreken grenzen die wij ervaren.
Met een kop thee in de hand en wat rozig van het eten verplaatst het gezelschap zich vervolgens naar de verhoging van het koor. Daar wordt een dans uitgevoerd op indrukwekkende kerkmuziek, door de dansgroep van ArtEZ hogeschool voor de kunsten. De dansers, gekleed in alledaagse kledij, bewegen zich in slow motion. Een voor een komen ze op, maar gedurende de daaropvolgende minuten begeven ze zich steeds meer in elkaars persoonlijke bewegingsruimte. Zijn ze met elkaar in gevecht? Of zoeken ze toenadering tot elkaar? Het is moeilijk te zeggen. Op de grond kronkelen ze om elkaar heen en lijken één ademende, bewegende massa te vormen bestaande uit verschillende armen, benen, voeten, hoofden, ruggen, billen…
Niet om elkaar heen kronkelend, maar eveneens op de grond zittend, krijgen we daarna de uitslag van de schrijfwedstrijd te horen rondom het thema Borders & Bridges. Deze werd georganiseerd door NewConnective, mede organisator van het project. De jury heeft drie inzendingen genomineerd en juryvoorzitter Lieke Marsman maakt in een videoboodschap bekend dat Rozemarijn van het Einde met haar gedicht Ongewenste verbinding, de winnaar is. In haar toelichting op het gedicht vertelt ze dat ze graag zou zien dat onder andere de gedetineerden die zij in haar werk tegenkomt, als mens en onderdeel van de maatschappij gezien blijven worden, in plaats van hen te reduceren tot enge, gevaarlijke vreemdelingen.
Tot slot is het de beurt aan Bright Richards. Hij vertelt ons hoe hij vanuit zijn eigen levensverhaal – hij kwam 23 jaar geleden vanuit Liberia naar Nederland – er toe kwam om de vrijwilligersorganisatie New Dutch Connections op te richten die de kloof tussen “Nederlanders en Nieuwe Nederlanders” probeert te overbruggen. Bruggen bouwen kan volgens Bright alleen als je je werkelijk verdiept in de liefde voor die ander. Verhalen zijn hierin essentieel. “Elkaar verhalen vertellen betekent een connectie met elkaar aangaan en je in de ander verplaatsen.” Bruggenbouwen is niet altijd makkelijk en plaatst je soms voor ingewikkelde keuzes. Maar dat hoort er nu eenmaal bij, zo vertelt ons zijn afsluitende Afrikaanse verhaal.
Bright’s inspirerende woorden haken aan bij het lied Borders and Bridges dat we gezamenlijk ter afsluiting rond de vleugel zingen. Het is speciaal gecomponeerd voor dit project door Maarten van der Bijl. “We are the bridge builders we bring peace. We cross borders,” aldus de slotzin van het refrein. Vrede brengen: het is mijns inziens een ingewikkeld, maar nobel streven. Bewust bezig zijn met grenzen tussen jezelf en de ander en de moed hebben de verbinding aan te gaan met dat wat je vreemd is, draagt volgens mij bij aan een maatschappij waarin men op een vreedzame manier kan samenleven. Zeker als het bruggen bouwen niet alleen met woorden gebeurt, maar zoals hier vandaag in Utrecht en de komende maanden in vele andere steden in het land, ook in daden vorm krijgt. Let’s build those bridges!
