Vrouwelijke wetenschappers worden regelmatig geintimideerd op de werkvloer. En nu?

Verschillende media besteedden aandacht aan dit onderzoek. Laten we met het positieve beginnen:

1. Dit onderzoek is überhaupt gedaan en nu onderdeel van het wetenschappelijk en collectief geheugen.
2. Media beschouwen het eindelijk als de moeite waard aandacht te besteden aan de slachtoffers en de consequenties van dit soort wangedrag en structuren.
3. Bovenstaande draagt bij aan het doorbreken van de vreemde illusie dat seksisme en intimidatie niet voor zouden komen in de academische wereld. News flash (voor nog altijd een deel van onze samenleving): onze maatschappij is gestoeld op en doordrenkt van seksisme en intimidatie van vrouwen. Dat verdwijnt niet zomaar en komt dus overal voor.

Grote nieuwsmedia publiceerden allen keurig een meer of minder diepgaand artikel of item, waarin onderzoeker (en eerste auteur) Marijke Naezer de bevindingen van het onderzoek uit de doeken doet. En ze vroegen reacties op het onderzoek van ‘verantwoordelijken’. Klassieke journalistieke acties. Het verhaal bouwden ze vervolgens op aan de hand van ‘een probleemstructuurtje’:

1. Wat is het probleem? Onderzoeker Marijke Naezer vertelt.
2. Analyse. Onderzoeker Marijke Naezer vertelt verder, soms met context van andere onderzoeken.
3. Oplossing. De aanbevelingen uit het onderzoek komen aan bod al dan niet gecombineerd met reacties van ‘verantwoordelijken’. Zo waait de voorzitter van de vereniging van universiteiten VSNU, Pieter Duisenberg, even langs om te zeggen dat ze ‘deze signalen heel serieus’ nemen bij de VSNU (NRC). RTL Nieuws schotelt ons nog meer verontwaardiging voor in de persoon van minister Ingrid van Engelshoven.

Prima verhalen met een kop en een staart. Klus geklaard. Mooie content voor de site/krant/uitzending. En weer verder.
Zo vergaat het vele nieuwsverhalen. Het probleem wordt geschetst, geanalyseerd en afgesloten met verontwaardiging en mogelijke oplossingen: het welbekende ‘en nu?’

Maar laten we ‘en nu?’ eens op nieuwsmedia betrekken. Blijft dit verhaal liggen tot een volgend onderzoek met vergelijkbare resultaten? Waarna het persbericht weer deels wordt gecopypasted met een interviewtje erbij van de volgende onderzoeker. Gevolgd door oooh’s en aaah’s, geschrik en geknik.