Volwassenheid suggereert een contrast met jeugd. En ja, ik ben ook een jeugdige idealist geweest. We hadden de grote immigrantenbeweging in de jaren zestig, zeventig en tachtig. Ik heb lang gedacht: we zijn allemaal wereldburgers, houd de grenzen open, en uiteindelijk komt het dan allemaal wel goed. Daar ben ik inmiddels van teruggekomen. Ik ben er minder luchtig over geworden. Het komt niet automatisch in orde. Een voorbeeld: jonge vrouwen van Turkse of Marokkaanse komaf. Een veel te klein deel van deze groep is economisch zelfstandig. Op school gaat het goed, maar te vaak stopt het daarna. Deze meisjes blijven thuis, willen niet, kunnen niet of mogen niet werken. Vervolgens blijven ze achter op allerlei lijstjes, waarvan de belangrijkste de mate van arbeidsparticipatie is.
Toch ben ik niet in het kamp van de doemdenkers terechtgekomen, integendeel. Dat, terwijl in de discussie de doemdenkers en sceptici aan het langste eind lijken te trekken. Ik zie een groeiende obsessie met sociaal-culturele verschillen in ons land. Steeds krachtiger klinkt de wens om deze verschillen te reguleren om zo de diversiteit te beteugelen. Het Polenmeldpunt, het boerkaverbod en het verbod op de dubbele nationaliteit zijn enkele voorbeelden die het nieuws de afgelopen periode hebben gedomineerd.
In mijn beleving gaan deze voorstellen voorbij aan de daadwerkelijke vraagstukken die er liggen op het gebied van integratie. Ook koop ik weinig voor de inmiddels breed gekoesterde vaststelling dat de multiculturele samenleving mislukt is. De multiculturele samenleving is een feit. Daar staan we middenin. Meer dan de helft van de kinderen op onze basisscholen heeft een niet-Nederlandse achtergrond.
Het verschil tussen allochtonen en autochtonen wordt steeds minder relevant. Het gaat echt om het gedeelde burgerschap in Amsterdam. Amsterdam, stad van vrijheid, die het verdient door alle Amsterdammers op handen te worden gedragen. We zullen met alle diversiteit, met alle verschillen om moeten leren gaan. Daarvoor is hoffelijkheid nodig.
Als volwassen idealist zie ik hoffelijkheid als iets dat je niet te zwaar moet nemen. Het is een gedragscode met inhoud, die je nodig hebt om in Amsterdam, met zijn smalle steegjes en drukke pleinen, met elkaar om te gaan. Een manier om met elkaar het gesprek te kunnen voeren over soms grote verschillen van mening.
Ik voel me als idealist volwassener dan ooit en merk: idealen hoef je niet per se zwaar aan te zetten om ze effectief uit te kunnen dragen.
Dus eerst als verantwoordelijke politica alle ellende veroorzaken en dan zeggen dat je hebt geleerd en dat het anders had gemoeten. Je moet maar durven daar over te schrijven. V
Welkom in het rechtse kamp, mevrouw Van Es! Altijd geweten dat u ooit verstandig zou worden.
“Ik ben er minder luchtig over geworden”, maar de rest van haar betoog is een en al luchtigheid…
Kijkt u voor de aardigheid eens wat verder dan de gemeentegrenzen van Amsterdam. Als je bv. bij onze zuiderburen kijkt dan zie je een onregeerbaar land door een al 150 jaar durende taalstrijd, net zolang als de Belgische staat bestaat.
Kijk je nog wat verder dan kom je tot de ontdekking dat overal in de wereld de multiculti is mislukt. Het werkt dus NERGENS. Overal getto’s en onbegrip en achterdocht.
Ik stel u dus voor om een volwassen Realist te worden ipv een onvolwassen idealist.
Grappig dat de doorsnee Nederlanders denken iets over Belgische politiek te weten en België te kennen. Ik ken heel veel Nederlanders, de meerderheid weet niet eens dat België 3-talig is, ze denken dat ze in België “Belgisch” spreken, ik vraag (al honderden keren) altijd welke taal dat is 🙂 Vergelijk Amsterdam niet met België dat is een aanslag op het menselijk verstand.
‘Volwassenheid suggereert een contrast met jeugd. En ja, ik ben ook een jeugdige idealist geweest. We hadden de grote immigrantenbeweging in de jaren zestig, zeventig en tachtig. Ik heb lang gedacht: we zijn allemaal wereldburgers, houd de grenzen open, en uiteindelijk komt het dan allemaal wel goed. Daar ben ik inmiddels van teruggekomen. Ik ben er minder luchtig over geworden’. Aldus AvE.
Is AvE naar de PVV overgelopen? Beslist niet. En onverveerd vervolgt ze haar multiculturele weg. Wat ze verkeerd deed, dekt ze af met een beroep op jeugdig idealisme. Inferieur. En
geen excuses* aan wie al er zo veel eerder en nog op tijd tegen waarschuwden** en die zij en / of haar bondgenoten alleen maar wisten te beledigen en justitieel te bedreigen.
Welke eervolle mogelijkheden stonden voor AvE na haar confessie open? Ik noem er ??n en denk aan die Britse minister Lord Profumo.
Haar comfortabele positie van waaruit ze nu presideert over de ruïne, door haar zelf en consorten geschapen, opgeven, en daarna als doodgewone sociale opbouwwerkster blootshoofd de sloppenwijken van Amsterdam ingaan. Jarenlang. Hoe zal ze reageren als ze voor k.h. wordt uitgemaakt, of wat gaat zij er aan doen?
* Aan Janmaat, om postuum te beginnen.
** Een hogere regeringsambtenaar die er in sommige opzichten de brui aan heeft gegeven, geeft in een artikel getiteld ‘Doodlopende weg van de immigratie’ (1993) als zijn benauwende visie dat de NMI een al aanwezige Nederlandse problematiek die milieu-demografisch van aard is, verergert.
Het is noodzakelijk volgens de auteur: ‘dat de verantwoordelijke politici (cursivering in ‘bold’ van s.d.) eens aangeven waar volgens hen de limiet ligt voor het inwo¬nertal en welke consequenties dat moet hebben. Zolang dat niet gebeurt’, vervolgt de schrijver door, ‘krijg ik het angstige gevoel dat deze politici zelfs niet de ambitie hebben om deze problematiek te beheersen en dat zij de kwaliteit van het bestaan in Nederland te grabbel gooien zonder dat daarmee iets wordt opgelost.’
Het valt moeilijk in te zien hoe het huidige immigratiebeleid, hoe goedbedoeld dan ook, Nederland niet zal maken tot een land van verpauperde getto’s, verscheurd door criminaliteit en geweld.’
(NRC 27.8. 1993).