Maar dat is helemaal niet waar. De aanslagen in Beiroet haalden overal in Europa en ook in andere Westerse landen juist wel het nieuws. De meeste nationale en internationale media besteedden er uitgebreid aandacht aan. Alleen toen later die dag de aanslagen in Parijs plaatsvonden, begonnen de media hier meer aandacht aan te besteden. Dat is niet iets wat gek is, of getuigt van dubbele standaarden. Het is juist iets heel logisch en menselijks.
Want het is niet heel vreemd dat iets wat voor mensen heel dichtbij is hen zo raakt. Niets menselijks is ons immers vreemd. Het is iets dat we elders heel normaal vinden. We vinden het bijvoorbeeld ook niet raar dat Libanezen zich meer betrokken voelt bij de burgeroorlog in Syrië dan bij de burgeroorlog in Zuid-Soedan. Syrië is voor de Libanezen immers dichtbij huis, Zuid-Soedan ver weg. Wat dicht bij huis is, raakt mensen altijd meer. Maar dat betekent niet dat slachtoffers ver weg er voor hen niet toe doen.
Parijs is voor ons ontzettend dichtbij. Niet alleen geografisch gezien – Frankrijk is immers bijna een buurland – maar ook cultureel en politiek gezien. Frankrijk is immers een mede-EU land. Veel Nederlanders zijn (meerdere malen) in Parijs geweest, hebben er gewoond, hebben er vrienden of familie en delen mooie herinneringen aan de stad en haar inwoners. Dat schept een bepaalde band, een band die de meeste van ons niet met Beiroet hebben.
Ikzelf heb in beide steden mogen wonen, en zowel de aanslagen in Beiroet als die in Parijs hebben mij erg geraakt. Maar ook Parijs kwam voor mij velen malen meer dichtbij dan Beiroet. Parijs staat in alle opzichten dichterbij Nederland dan Beiroet. Frankrijk is een Europees land. Als zijnde Europeanen is het niet gek dat onze solidariteit in de eerste plaats vooral uitgaat naar onze mede-Europeanen. En het is ook niet iets dat per definitie problematisch hoeft te zijn. Want hoe realistisch is het om te verwachten dat we solidair zijn met andere landen in de wereld als het ons geeneens lukt om solidair te zijn met ons eigen Europa?
Gelukkig waren we dat wel. En juist omdat we solidair waren met de slachtoffers van Parijs, ongeacht hun achtergrond, kunnen we ook solidair zijn met de slachtoffers van terreur elders in de wereld. Het een sluit het ander immers niet uit. Solidariteit met Parijs betekent niet dat we niet ook solidair kunnen zijn met Beiroet. Het is belangrijk om slachtoffers over ter wereld te gedenken, maar daarbij moeten we wel realistisch blijven. We zijn en blijven mensen, die meer geraakt worden door iets wat zich dichtbij afspeelt dan door iets wat voor de meesten van ons veel verder weg is.
Was New York soms ook dichtbij huis?
Het echte argument: we voelen ons meer verbonden met cultureel en raciaal op ons gelijkende mensen. De moslims voelen dat feilloos aan.