Kom op meid, niet zo moeilijk doen. Anders vind je hem natuurlijk nooit. Ook al zoiets: moeilijk doen. Wordt een mens tijdens het klimmen der jaren doorgaans gemakkelijker en onbezorgder, onze liefdesjurering lijkt daarentegen gaandeweg strenger en zorgvuldiger te worden. Dat kan komen door schade en schande, maar natuurlijk ook vanwege voldaanheid en dankbaarheid. Voor mij persoonlijk gelden al die begrippen tegelijk. Buts en pijn, overvloed en tevredenheid kleuren mijn liefdesbiografie. Wat zou een vrouw zich nog meer kunnen wensen? Het gereformeerde meisje in mij piept angstig: ‘niets!’.
Om mij heen sla ik talloze alleenstaande oudere vrouwen gade. Wijs gewordenen. Wellicht is dat ons voorland na huwelijk en gezin. Of door diffusere verbanden omdat we bijvoorbeeld in toenemende mate durven voelen dat we ook op vrouwen vallen. Of op een homo, een priester, een getrouwde man. Ja, wat dat betreft ben ik hopeloos nieuwerwets: de man met wie ik uitga en vakantie vier is 84, mijn beste vriend is getrouwd met de mooiste vrouw van de wereld, ik verkeer regelmatig onder sterk ouder wordende monniken en voel me aangetrokken tot sommige homo’s. Bovendien heb ik een veel oudere ex met wie ik achttien jaar lief en leed heb gedeeld en die mij vooral stief- en pleegkinderen heeft nagelaten. Kortom: wat een 21e eeuws zootje ongeregeld.
De enige overzichtelijke troost die ik in deze liefdeschaos kan ontwaren is dat ik in tegenstelling tot veel van mijn vriendinnen, mannenlijf en -ziel gekoppeld weet te houden. Vaak hoor ik dat vrouwen op ‘foute’ jongens vallen. Het type mooi maar wreed zal ik maar zeggen. Daar heb ik in het geheel geen last van. Een zalige ziel in een lichaam dat dik, dun, grijs, kaal, oud of stokoud is… zoenen graag. Nu.
Maar wat maakt een sensuele relatie ook spiritueel? Ach, het antwoord op die vraag is zo kostelijk simpel: dat je een procesrelatie durft te beginnen in plaats van een egorelatie. Die tweede categorie kennen we allemaal wel: dat je op iemand valt omdat hij of zij mooi, interessant, jong en vol belofte is. Maar durven we ook nabij te blijven als de nood aan de man komt? En wil de ander met jou door het vuur, de zee, het proces van groeien en pijn, zijn we bereid de ander iedere dag met nieuwe ogen te zien? Misschien beseffen we dan dat zo’n liefdesavontuur een looprekje is naar de Grote Liefde. En als er tijdens dit heilige proces ook nog gelachen kan worden… nou, kom er dan maar in. Trek je harnas uit en hang je masker maar op dat haakje. Er is op je gerekend.
Mooi, dank je wel
Zo is het maar net.
Niet “netjes”, meer “ternauwernood”
met de hakken over de sloot,
maar de sprong meer dan waard.
Looprekje? Mag ik de ‘Rollator’ introduceren bij je? Dat ’t dan maar iets vloeiender kan?
Ja. Inhoudelijk en prettig opgeschreven. Thanks.
vertrouw op je eigen innerlijke wijsheid en alles valt moeiteloos op zn plaats, laat je niets aanpraten wat niet voor jou is bedoeld, wees gewoon je beste zelf, dat ben je toch al?!
Pfff. Rare spirituele verzuchtingen van een ouder wordende vrouw, brrr. ‘Procesrelatie’: ammehoela.
Als je zoals wij 46 jaar getrouwd zijn is het de vraag ; ” ga je voor haar door het vuur en door de hoge golven?” Ik zeg van harte ja omdat ik zielsveel van haar houd. We zijn al door diepe dalen heengegaan en elkaar mogen vasthouden. Voorbeeldig? Nee maar wel een sterke groei met elkaar meegemaakt. Is er een geheim? Moet je jezelf volledig opofferen? Nee, maar wel zover doorgroeien dat medelijden compassie wordt. Dus jezelf niet zo belangrijk vinden maar ruimte maken voor de ander.
“Zweefteef zoekt luchtzak”, niet te hopen dat je deze titel letterlijk bedoelt.
Ik weet niet of je wel eens een luchtballon-vaart hebt meegemaakt. Zo’n ballon blijft in de lucht zolang er genoeg brandstof/energie is. Uiteraard sterk afhankelijk van de wind, een keuze die de ballonvaarder maakt om op te stijgen, laat staan de windrichting. Eenmaal op dat hemels niveau komen er wat andere zaken kijken. Des te ouder je wordt, des te meer bagage neem je mee en door dat gewicht wordt het steeds lastiger om je ballon hoog te houden en het kost je dan ook meer brandstof/energie. Het lijkt mij een groot genoegen om vanaf een redelijke hoogte, in stilte, op de medemens neer te kijken.
Alle relaties die jij beschrijft in dat 21e eeuws zooitje ongeregeld bestonden ook al in de 20e eeuw (eigen ervaring). Jouw vraag van “wat maat een sensuele relatie ook spiritueel” ligt verborgen in vele religies, Boedisme, Hinduisme, etc. Alleen al hun kunst is doorspekt met die begrippen.
Helaas is het christendom altijd te gesloten geweest voor dit soort zaken.
Ik denk dat de Grote Liefde, zoals jij schrijft, een beetje Carnavalesk is, in wat voor vorm dan ook. Er kan gelachen worden, met of zonder masker. Harnassen zijn voor mij te agressief.
Ik ben blij dat er op mij gerekend is alleen kan ik het haakje niet vinden.
Tja joh, en zo kent liefde alle kleuren van de regenboog.
Mooi verwoord, Annemiek. Herkenbaar. Voor mij geldt: Liefde is een wonder en blijft een wonder.
Mooi geschreven stuk. Zelf weduwnaar, na 42 jaar door bergen en dalen te zijn gegaan met mijn vrouw, een nieuwe liefde gevonden. Een serieuze en sprituele relatie maar er wordt ook héél veel gelachen. En ik ga er weer helemaal voor!
Misschien kan het helpen Annemiek,
Om van het celibataire bestaan niet zo’n punt te maken, om daarvan ook de voordelen meer of beter te waarderen. Om als “zweefteef” op zoek te gaan naar een “luchtzak” lijkt me niet zo’n goed vertrekpunt, waarom zou je dat doen.
Wanneer je je minder als “z.o.z.” (zwaar op zoek) presenteert, je meer tevredenheid uitstraalt over het leven dat je als single leidt, kom je denk ik beter, zelfbewuster over, aantrekkelijker dan met de (constante) flirtuitdrukking op je gezicht.
Ik ben zelf twee maal getrouwd geweest, en een (drie jaar durende) latrelatie gehad, ben nu sinds 13 jaar alleenstaand (voor zeg maar mijn doen vrij lang omdat ik altijd wel vrouwen zie of ontmoet bij wie ik ‘sjans’ heb, of voel).
Ik zie wel.
Natuurlijk verlang ik ook naar een partnerrelatie, maar of dat wel of niet gebeurt, daar laat ik mijn geluk niet (meer) van afhangen.
Ik zou zeggen, probeer je alleen zijn te aanvaarden, en doe je werk zo goed mogelijk. Het interview met Joris vanmorgen vond ik bijzonder mooi: goede vragen die als terloops stelde, maar waar het nodige werk aan vooraf is gegaan, en veel ervaring.
Heel goed, ga door.
H gr Jan
Jan je mensenkennis blijft me verwonderen!
Wat een vak, columns schrijven. Ga je helemaal los, zonder punten en komma’s in je ziel, wordt je stukje als een persoonlijk drama opgevat. De veelkleuirgheid waarmee dit geschreven is, doet speelsheid, rust en ruimte vermoeden. Geen zoekendzielig gemompel van een ouderwordend wijffie.
Volgens mij heb ik Annemiek zaterdag op een Gooische markt zien lopen. Met puntpaprika en radijs. En donker brood en een hompje kaas. Het enige wat ze leek te zoeken was een bankje om het heerlijks op te peuzelen…
ONTMOETING
Dit is wat je bent
Je hele leven lang
op de loop
In de hoop
Het te ontlopen
Alle trick’s en trucs
Om je te verbergen
Maskers en façades
Die je tergen
Met slapeloze nachten
Eindeloos wachten
Op wat het net niet is
Altijd weer mis
Is je grootste angst
dat te omarmen
Je te warmen
Aan dat wie je bent
Aan dat
zo als iedereen je kent