Deze documentaire serie gaat over de worsteling van de publieke opinie met de Joodse staat. Er is geen land dat zulke uitgesproken meningen en heftige emoties oproept als Israël. Vergelijkbare standpunten over andere politieke brandhaarden die als taboe gelden, zijn in het geval van Israël veelal geoorloofd. Hierbij komt dat de ingewikkelde mengeling van kritiek en gevoelens van antisemitisme lastig zijn te scheiden. De mening over dit kleine stukje aarde lijkt steeds bepalender te zijn voor moreel gezag en geloofwaardigheid. Israël is in Nederland een geloofsartikel geworden.
In het drieluik spreken oud-Nederlanders – onder wie Ankie Rechess (journaliste), Martin Weyl (oud-directeur Israëlmuseum) en prof. Uri M. Kupferschmidt (Dept. of Middle Eastern History, University of Haifa) – zich tegen Marcel Prins uit over hun redenen om hun geboorteland of het land waar ze zijn opgegroeid te verruilen voor Israël en analyseren zij de relatie van Nederland met de Joodse Staat. Historicus dr. Remco Ensel, verbonden aan de Radboud Universiteit, plaatst de schommelingen in de publieke opinie in breder perspectief.
Aanleiding voor de programmering van dit drieluik is de herdenking van de Zesdaagse Oorlog van 1967, dit jaar 50 jaar geleden. De oorspronkelijke solidariteit die er toen in Nederland was, is in de publieke opinie steeds meer gekanteld naar kritiek en zelfs openlijke weerzin. Een belangrijke oorzaak hiervan is dat Joden naar aanleiding van het Israëlisch-Palestijns conflict in de beeldvorming geen bedreigde minderheid meer zijn, maar een krachtige ‘witte’ elite. De omslag (met name aan de linkerkant van het politieke spectrum) frappeert, omdat beide landen ondanks geregelde kritiek ook innige bondgenoten waren.
Aflevering 1 – De geboorte van een staat (11 juni)
Aflevering 2 – Van Judea en Samaria naar West-Bank (18 juni)
Aflevering 3 – Moreel ijkpunt Israël (25 juni)
Bron: EO
Israel roept natuurlijk emoties op omdat dit land door drie godsdiensten uitgeroepen is tot een heilig land, zo niet Heilig Land. En het net als met vrede, elke godsdienst vult zelf in wat zij daar onder verstaat, als concrete vredesoplossing. Elke godsdienst bepaalt wat zij verstaat onder heilig land en hoe zij dat zien in de vorm van een concreet feit. Buiten het feit dat elke godsdienst dat zelf bepaalt zijn zij in de eigen club ook verdeelt. Net zoals met het begrip vrede. Dus de oplossing: vrede en heiligheid kan er niet komen omdat het bij alle drie de godsdiensten wel heel erg diep zit en dat ook nog eens wereldwijd. En dat de Eeuwige, God en Allah hun volgelingen kennelijk dermate tegenstrijdige signalen doorgeeft van uit de hemel dat via die weg er geen vredesoplossing komt. Hoe kun je een land heilig noemen waar mensen elkaar zo naar het leven staan in naam van de Eeuwige, God, Allah en door anderen tot de Eeuwige, God, Allah gebeden wordt om waarachtige vrede die het land zal heiligen.
Overigens wil ik er ook nog op wijzen dat je moeilijk staande kunt houden dat er in Israel sprake is van een witte elite. Eveneens wil ik erop wijzen dat je Israeli kunt zijn zonder jood te zijn. Jood is een religieuze definiering en een niet-jood kan heel goed een Israeli zijn. Israel is primair een religieuze kwestie, dat onder ogen zien is moeilijk en ik verwijs graag naar de novelle: De staat Palestina uitgeroepen 14 mei 2048, geschreven door Binjamin Shalom en Mohammed Salaam.
Zeer benieuwd en ga zeker kijken. De vaak obsessieve woede en eenzijdige veroordeling van Israel in de publieke opinie in de afgelopen decennia is opvallend. Die woede en verontwaardiging gelden niet voor landen die in conflicten vele honderdduizenden veelal moslim burgers (waaronder tienduizenden kinderen) doden en miljoenen op de vlucht doen slaan. Waarom eigenlijk niet? Waar zijn de protesten in de straat die er wel zijn als Israel Palestijnen doodt in een militair conflict ?
Waar komt die bias vandaan?
Deze ” wij haten boven alles Israel” attitude bij extreem links, extreem rechts en vele moslims heeft mij altijd verbaasd. Goed dat dit eens wordt geanalyseerd. S.Paul
S. Paul heeft een sterk punt. Ik hoop dat deze documentaire gaat uitleggen waardoor grote groepen Nederlanders fanatiek in actie komen tegen Israël (en niet tegen de Israëlische regering Netanyahu) en nooit tegen misstanden in omringende landen. Gisteren nog zijn door terroristen tientallen Afghaanse schoolkinderen gedood door de ontploffing van een megabom (Kabul). En wat gebeurt er in Nederland? Het blijft doodstil. Onderwijl worden er allerlei evenementen georganiseerd om de wandaden van Israël te herdenken nu 50 jaar sinds de zesdaagse oorlog. Wat een afschuwelijke hypocrisie!
Wie weet nog van Zwarte September in het jaar 1970? Toen werd er een conflict uitgevochten tussen de Jordaanse staat en Palestijnse vluchtelingen. Dit conflict begon nadat Palestijnse organisaties de monarchie van koning Hoessein van Jordanië omver probeerden te werpen. Dit leidde tot een staat van beleg waarbij Palestijnse organistaties in Amman werden aangevallen en ook de kampen in Irbid, Salt, Sweileh en Zarka.
Op 18 september probeerde Syrië, via het Palestijns Bevrijdingsleger (PLA, een organisatie met nauwe banden met de Syrische overheid), in het conflict in te grijpen. Een groep van de PLA , uitgerust met tanks, rijdt Jordanië binnen om de Palestijnen te ontzetten. Amerikaanse hulp wordt ingeroepen om de Syrische aanval te keren. Op verzoek van de Amerikanen voert de Israëlische luchtmacht een aantal overflights uit boven de tankcolonne van de PLA. Deze keert daarop terug naar Syrië.
Het conflict leidt uiteindelijk tot tienduizenden slachtoffers. Aan beide zijden werden bewust ook burgers getroffen. Zover de media zich hier over op wond verdween het vrij snel in de vergetelheid.
Ik ben bang dat dit een behoorlijk hypocriete documentaire is. Prins beweerde bij ‘Langs de lijn en omstreken’ dat hij best wel kritisch over Israël is, maar toch hoor ik hem geen moment ook maar iets noemen van het onrecht dat Israël de Palestijnen aandoet (bezetting, kolonisatie, onderdrukking, een soort apartheid, etnische zuivering). Prins beweert dat ‘al wat Israëlisch is wordt gedemoniseerd’, maar hij demoniseert zelf serieuze kritiek op Israël door te doen alsof deze mensen Israël op willen heffen en liever een soort Kalifaat willen en door de kritiek met antisemitisme te associëren.
De meeste critici gaat het toch echt om het onrecht dat Israël de Palestijnen aandoet, willen een einde aan kolonisatie en willen gelijkwaardigheid van Joden en Palestijnen in plaats van de huidige apartheidstoestanden. Waarom kan Prins dit niet gewoon erkennen? Waarom interviewt hij niet gewoon de critici inhoudelijk over hun kritiek? Waarom kijkt hij niet buiten zijn eigen ‘kerk’? Waarom houdt hij krampachtig vast aan wat wijlen Tony Judt een ‘bijziende exclusivistische tunnelvisie’ noemde (http://www.nybooks.com/articles/2003/10/23/israel-the-alternative/)? Ik kan hem een onthullend en uiterst goed gedocumenteerd boek over het zionisme aanraden, Norman Finkelsteins ‘Image and Reality of the Israel–Palestine Conflict’.
Ik ben wel benieuwd naar wat Remco Ensel, een antisemitisme-deskundige, gaat zeggen, alhoewel ik het wel weer hypocriet vind dat de ‘veranderende visie op Israël’ kennelijk bij voorbaat al met antisemitisme verbonden wordt.
Na drie afleveringen gezien te hebben heb ik twee reacties:
– mooi om te zien dat zoveel Joden uit Nederland nu gelukkig zijn in Israel
– wat een kul-documentaire als het aankomt op de analyse waarom er zoveel kritiek op Israel is: het enige antwoord dat gegeven wordt is antisemitisme. De serieuze kritiek op Israel wordt genegeerd, men laat alleen het meest extreme zien, en zelfs dat is maar voor een deel antisemitisch