Ik woon acht jaar in Nederland en in die acht jaar heb ik veel barmhartige Nederlanders ontmoet. Zo heb ik een docent ‘Nederlands als tweede taal’ gehad die in mij geloofde.
Door: Kiza Magendane
Zij, mevrouw Van Schaik, deed er alles aan om mij naar het VWO te sturen ondanks mijn taalbeperking. Ze geloofde dat ik mij daar op mijn gemak zou voelen. Zo motiveerde zij mij om kwaliteitskranten te lezen en om naar Radio 1 te luisteren. Zij zag kansen en mogelijkheden in mij. Zij zag mijn levenslust.
In de afgelopen acht jaar heb ik veel mevrouwen Van Schaik ontmoet. Zwijgende Nederlanders die met een positieve houding naar migranten kijken. Nederlanders die verbinding maken met nieuwkomers en deze begeleiden om hun weg te vinden in Nederland.
In 2012, toen ik vijf jaar in Nederland woonde, ben ik bestuurslid geworden bij een politieke jongerenorganisatie. Het is belangrijk om te vertellen dat ik sinds 2010 een actief lid van deze club ben. De leden van deze politieke jongerenorganisatie geloofden in mij en gaven mij de ruimte om mijn talenten te ontwikkelen. Ondanks mijn exotische uiterlijk bekeken ze mij niet met achterdocht. Dat kon alleen omdat ze een mens in mij zagen. Ze hadden het vertrouwen dat ik van meerwaarde was ondanks het feit dat ik een vluchteling ben.
Ondanks het feit dat ik acht jaar in Nederland woon, ben ik als blogger verbonden aan Oneworld.nl en de Afrika-blog van de Volkskrant. Ik ben wekelijks op de prestigieuze Keizersgracht omdat het kantoor van de organisatie waar ik stage loop zich daar bevindt. Ook schrijf ik op dit moment teksten voor een gerespecteerd Nederlands televisieprogramma. Daarnaast publiceer ik wel eens in kwaliteitskranten. Dit gebeurt allemaal omdat er mensen in Nederland zijn die in mij geloven. Mensen die mij kansen gunnen. Ik noem ze barmhartige Nederlanders.
De heftige discussies over migranten doen ons soms vergeten dat medemenselijkheid nog steeds in Nederland bestaat. Er wordt gefixeerd op negatieve uitspraken op sociale media bijvoorbeeld. Wat wij niet te zien, zijn kleine gebaren van Nederlanders die op een positieve manier het verschil maken in het leven van veel vluchtelingen.
Net als ik, zijn er duizenden anderen vluchtelingen die hun weg in Nederland hebben gevonden. Ze doen goede studies, ze werken hier en zijn maatschappelijk betrokken. Dit kan allemaal omdat er barmhartige Nederlanders zijn die hen als mensen hebben omarmd. Nederlanders die achter de schermen liefde en medemenselijkheid tonen maar nooit de voorpagina van de Telegraaf zullen halen bijvoorbeeld.
Beste mevrouw van Schaik. Beste politieke jongerenorganisatie. Beste werkgever en goede Nederlandse vrienden. Beste barmhartige Nederlander. Mocht je deze brief aan het lezen zijn: Bedankt.
Bedankt dat je het vertrouwen had dat ik ondanks mijn beperkingen een nieuwe leven kon opbouwen in Nederland. Bedankt dat je geloofde en nog steeds gelooft dat ik van meerwaarde kan zijn voor de Nederlandse samenleving. Bedankt dat je mijn verborgen talenten zag en nog steeds ziet. Bedankt dat je mij niet als zielig beschouwde maar als iemand vol passie en levenslust die slechts vertrouwen en begeleiding nodig had. Bedankt dat je een mens in mij zag.
Ook namens alle andere voormalige asielzoekers die niet altijd even de juiste woorden vinden om hun dankbaarheid te uitten. Door te veel negativiteit ontstaat er weinig ruimte om dankbaarheid te tonen: bedankt. Het kan daarom geen kwaad om vandaag kenbaar te maken dat er Nederlanders bestaan die met een positieve houding naar anderen kijken. In het bijzonder naar vluchtelingen. Mocht je een van die Nederlanders zijn: Bedankt voor alles.
Kiza Magendane kwam uit Congo naar Nederland en studeert politicologie. Hij schrijft onder andere voor de Volkskrant. Lees ook ‘We noemen hem een gelukzoeker’ en ‘Maak het asielbeleid rechtvaardiger’.
