Zijn we ons bewust dat als we investeren in cure, in technologie, dit ook tot meer care zal leiden omdat mensen ouder worden en langer aftakelen? En er dan goede zorg verleend moet worden, zoals Anne-Mei The opmerkt in het interview dat u met haar kunt lezen?
Allemaal urgente vragen, maar toch valt op dat er zelden gereflecteerd wordt op ontwikkelingen die te maken hebben met zorg in onze interculturele en multireligieuze samenleving. Dat viel me op toen ik het nieuwe boek van Mohammed Benzakour las. In Yemma, Marokkaans voor moeder, beschrijft hij het ziekteproces van zijn moeder. Het is een aangrijpend en ontroerend portret van hun moeder-zoon relatie. Maar het is meer dan een egodocument. Als lezer krijg je ook een inkijkje in de Werdegang, die zij maken door de zorginstellingen met alle culturele misverstanden van dien.
Een treffend voorbeeld hiervan is het bezoek van zijn moeder aan een expert van het Afasieteam. Moeder Benzakour heeft een beroerte gehad en kan bijna niet meer praten. Ze behoort tot de eerste generatie Marokkanen in Nederland, is analfabete en spreekt nauwelijks Nederlands. Mohammed vergezelt haar en kijkt toe hoe de behandeling verloopt. Zijn moeder moet allemaal opdrachten verrichten, waar ze niets van begrijpt en bovendien van in paniek raakt. Vervolgens merkt Mohammed op dat deze tests niet werken bij een analfabete. Het lijkt hem beter dat de behandelaar aansluit bij de belevingswereld van zijn moeder. Op haar wedervraag hoe die belevingswereld er dan uitziet, antwoordt hij dat zijn moeder haar hele leven vijfmaal daags gebeden heeft en deze Koransoera’s eindeloos herhaalde. Is het niet beter om zijn moeder auditief met deze soera’s te confronteren?, aldus Mohammed. Ze vervolgt en ik citeer: “‘Sorry, meneer, maar ik ga mij niet verdiepen in de islam’. Verdiepen in de islam? Vroeg ik deze deskundige zich te verdiepen in de Koran en de overleveringen van profeet Mohammed? Vroeg ik om een studie van de theologische concepten en de ontstaansgeschiedenis van de islam in Saoedi-Arabie? Ik stond met mijn mond vol tanden. De deskundige zag mijn verbijstering en vervolgde met de opmerking dat ik helaas was gestuit op ‘de grenzen van de logopedie’”.
Volgens Benzakour zijn we hier niet gestuit op de grens ‘van de logopedie’, maar stuitte hij op een grens tussen de oren. Het ontbreekt haar aan durf, intelligentie en de bereidheid over het eigen (culturele) muurtje heen te springen.
Deze maand hopen wij ogen en oren te openen en culturele hordes te nemen in de zorg. Geen overbodige luxe in een tijd waarin steeds meer (oudere) migranten deel uitmaken van onze samenleving.
En lees dat boek! Als u snel bent, kunt u een gratis exemplaar bemachtigen in onze Facebook-groep.
