Dat geeft aanleiding tot kritische reflectie, want als een grote groep domineert dreigen degenen die daar niet onder vallen over het hoofd te worden gezien. Deze kloof is de afgelopen jaren steeds nadrukkelijker onderwerp van gesprek.
In het bredere maatschappelijk debat – en niet te vergeten de zorgpraktijk – is steeds meer aandacht voor de etnische diversiteit en daarmee andere behoeften van een relatief nieuwe groep zorgvragers. Veelal in de vorm van cultuursensitieve of -specifieke zorg. Dit zijn vormen van zorg, die evenals mens- of persoonsgerichte zorg uitgangspunten vormen in het zorgbeleid.
Het credo luidt vaak: goede persoonsgerichte zorg voor iedereen. In theorie positief en getuigend van een paradigmaverschuiving, maar in de praktijk roept het de nodige vragen op. Want is mensgerichte zorg niet per definitie cultuursensitieve zorg? En hoe doe je dat dan, mensgerichte zorg verlenen? Wat is die menselijke maat en hoe meet je die?
Over de menselijke maat schreef Felicia Dekkers eerder het volgende: “Om mensen echt te bereiken moet je eerst de verbinding zoeken, hen zien staan of zichtbaar maken in de context waarin zij leven.” Dit raakt in de kern aan de universele menselijke behoefte om gezien te worden. En belangrijker: de implicaties van de manier waarop we naar mensen kijken, ook – en misschien wel vooral – in de zorg.
Deze blik, gevoed door beeldvormingen en onbewuste patronen in ons denken, bepaalt voor een groot deel hoe we de “ander” zien. De ander die niet op ons lijkt, die zich op een andere manier uitdrukt, gedraagt en om hulp vraagt. Onbewust al in een hokje geplaatst, gekaderd en vooraf ingekleurd. De natuurlijke neiging om indrukken of informatie te interpreteren op een manier die eigen overtuigingen bevestigt, is hierbij niet bevorderend.
Als we verbinding willen maken, de juiste (menslievende) inclusieve zorg willen bieden en de mens willen zien, dan vraagt dit om een andere grondhouding. Een houding die ruimte schept voor het unieke verhaal en ervaring van de persoon in kwestie, inclusief en niet uitsluitend de culturele identiteit. Een ruimte die zegt: ik zie jou, met alle facetten van jouw identiteit en daarmee de kern van je zijn.
Menslievende zorg. Iedereen verlangt ernaar. Wie wil ze niet graag geven? Alleen is de werkelijkheid vaak weerbarstig en minder mooi dan gehoopt. Nieuw Wij zoekt best practices en roept iedereen op mee te doen. Waar zie je voorbeelden van hoe menslievende zorg in praktijk wordt gebracht? Wat is daarvoor nodig? Als u of jij wilt reageren met een eigen ervaring van een ‘best practice’ – welkom! Stuur de reactie onder vermelding van Menslievende Zorg aan: [email protected]. Wie weet zien we het terug op Nieuwwij.nl.
Goed artikel! 👍🏽