Geen basisrechten
Duizenden vluchtelingen in Adana kunnen op dit moment nergens worden geregistreerd en hebben daarom geen recht op zorg of onderwijs. De ontwikkeling van de kinderen staat stil en de vluchtelingen zijn volledig machteloos. Ze kunnen alleen maar wachten en hopen op verandering. Omdat overheden en grote organisaties niets doen, heb ik met een aantal vrijwilligers van United Aid Network zelf maar een schooltje geïmproviseerd, zodat de kinderen in de kampen in ieder geval leren lezen en schrijven.
Een tent werd beschikbaar gesteld om als school te dienen en er waren natuurlijk leraren nodig. Een aantal kampbewoners scheen wel wat ervaring met lesgeven te hebben. De docent Engels kwam niet veel verder dan How are you, what is your name? en de docent Arabisch kon alleen ’s avonds lesgeven. Overdag werkt hij namelijk voor 40 lyra (ongeveer €10,-) op het land. Dat bedrag krijgt hij als tegoed op een pasje dat alleen te gebruiken is in het winkeltje van zijn baas. Die verkoopt daar levensmiddelen tegen drie of vier keer de reguliere verkoopprijs.
Het alfabet leren
De docenten zijn weliswaar niet allemaal getraind en sommigen niet beschikbaar, er is een begin en de kinderen vinden het geweldig. Als wij langskwamen, zaten ze ons al opgewonden op te wachten, om ons te laten horen wat ze al hadden geleerd. De leraar liet ze dan bijvoorbeeld één voor één het alfabet opzeggen, of zelfs opzingen. Soms werd de voorstelling ineens abrupt afgebroken, dan was het gebedstijd. De tent dient namelijk niet alleen als school, maar ook als moskee.
Whiteboard en schooltas
Om de school iets meer vorm te geven, hebben we een groot whiteboard met stiften gedoneerd. Daarop wordt nu geoefend met woorden lezen en schrijven. Ook hebben we alle leerlingen een rugzakje gegeven met daarin wat schoolspullen, zoals een schrift, potloden en een gum. Het is heel mooi dat er nu iets van een schooltje is, maar het feit dat vrijwilligers dit zelf moeten opzetten, laat tegelijkertijd zien dat de regionale opvang volledig gefaald heeft.
Eén avond in het kamp is me goed bijgebleven. We zaten in een tent en naast me zat een jongetje te schrijven in zijn nieuwe schrift. Ik vroeg hem naar de namen van zijn familieleden en die schreef hij één voor één voor me op. Hij begon met zijn eigen naam, Mohamed, maar al snel was de hele bladzijde gevuld met namen. Zijn vader keek mee en hielp hem soms met de juiste spelling. Deze jongen wilde zo graag leren!




Verantwoordelijkheid nemen
Mohamed is niet de enige ijverige leerling in de kampen. Veel kinderen hebben de letters nu geleerd en kunnen al woorden lezen en schrijven. Met simpele leesboekjes zouden zij gemakkelijk een grote stap vooruit kunnen maken. Het ziet er niet naar uit dat er op korte termijn grote hulporganisaties naar deze kampen komen. Wij, van United Aid Network blijven daarom doorgaan deze mensen te steunen en zullen binnenkort teruggaan, onder andere om boeken te brengen naar de school.
Als je als EU of Nederland wil dat we vluchtelingen meer regionaal gaan opvangen, garandeer dan ook dat dit goed gebeurt. En als de regionale opvang uit zijn voegen barst, neem vluchtelingen dan op in Europese landen, bijvoorbeeld Nederland. Neem verantwoordelijkheid en laat mensen niet jarenlang langs de weg bivakkeren zonder enige hulp. Deze kinderen hebben een enorme potentie voor onze wereld, maar sommigen van hen leven in een kippenschuur waar niet eens stromend water is. Is dit hoe onze overheden helpen vluchtelingen regionaal op te vangen?
Van 17 t/m 24 februari bezocht Laura Vrijsen met een team vrijwilligers de onofficiële vluchtelingenkampen bij de Turkse stad Adana. In deze artikelenreeks vertelt ze wat ze daar aantrof en wat ze hebben gedaan om de vluchtelingen te helpen. Bovenstaand artikel is deel 3 (deel 1 hier en deel 2 hier). Bovenstaande foto’s zijn gemaakt door Monju Meah, één van haar teamleden.