De laatste tijd heb ik veel geschreven over de dood. Maar ik leef. En het leven en de liefde worden alleen maar kostbaarder. We herdachten de doden en niets klinkt zo intens levend als het fluiten van de vogels op de Waalsdorpervlakte.
Ik beluister er de liefde in. Liefde tegen de klippen op. Met een knipoog naar de bestseller van Gabriel Márquez: liefde in tijden van…
Een bloemlezing. Met dank aan de lezeressen die, naar aanleiding van eerdere columns, intieme dingen met mij deelden en mij toestemming gaven om die met u te delen.
In tijden van jeugd
Het begint natuurlijk met de jeugd. De ontdekking van het lichaam als een hemels instrument. Een oudere dame vertelt:
Mijn allereerste orgasme, ik was 13 jaar, was een ongekend moment, ik dacht: zo zal het dus zijn als je doodgaat en in de hemel komt. Het was zo heftig dat ik echt even dacht dat ik dood ging en een ongekend genot ervoer, of ik over een grens ging… Moeilijk vond ik het dat je dit diepe geheim met niemand kon delen.
Het overstijgende dat hierin wordt benoemd is vaak overschaduwd door geremdheid en ongepaste gêne. Het is nog steeds herkenbaar wat de dichteres M. Vasalis als 25-jarige over seksualiteit schrijft in haar dagboek (1934):
Waarom zijn de rondingen van je borst en heupen goed en jong? […] Mag je daar niet over schrijven, terwijl het een van de meest werkelijke en krachtige gevoelens is? […] Natuurlijk wordt het iets zeer vernederends en minderwaardigs als iedereen het als een noodzakelijk kwaad beschouwt.
Terwijl het toch zo anders kan. De middeleeuwse non (!) Hildegard von Bingen bijvoorbeeld beschrijft de lichamelijke liefde als het ultieme genot en verbindt het onbekommerd met God:
Als een vrouw de liefde bedrijft met een man voelt ze de hitte tot in haar brein. Dat brengt een zinnelijke verrukking teweeg. […] Waar man en vrouw samen zijn is God in hun midden.
Hildegard von Bingen
In tijden van ouderdom en eenzaamheid
Geheel anders dan men vaak denkt wordt dat met het klimmen der jaren bepaald niet minder. Nu ik zelf ouder word verneem ik steeds vaker wat zich in seniorenappartementen en verpleeghuizen allemaal afspeelt aan brandende liefde.
Een weduwe fleurde op in een nieuwe relatie. Haar opwinding werd door haar kinderen afgedaan met het bekende ‘dat wil ik niet weten’:
Mijn lichaam is oud en stram. Ik heb overal pijn. Alleen als ik vrij en een orgasme beleef heb ik nog het gevoel dat ik leef. Dan komt dat oude lijf helemaal los en ontspant het zich. Ik ben God kwijtgeraakt in mijn leven maar dan bestaat hij weer.
Dan bestaat God weer. Ook voor de vrouw die na het overlijden van haar man alleen bleef en in zelfliefde vervulling van haar verlangen zocht:
Toen mijn man nog leefde en de intimiteit was zo mooi, zo fragiel mooi … dan bleven we stilletjes bij elkaar liggen en baden samen het “onze Vader”. Na zijn dood … ging ik mezelf zoeken… mijn lichaam zo liefhebben, dat ik me de eerste keren schuldig voelde. Nadien dankte ik God om de diepe liefdevolle ervaring in mezelf.
Brandende liefde. Ook voor jezelf, je lichaam en je lust.
Een orgasme in liefde is God die zingt in je lijf.
In tijden van oorlog
Dat Anne Frank in haar dagboek zo fris en hoopvol kan blijven schrijven heeft vast te maken met het feit dat ze verliefd was. Die verliefdheid tilt haar omhoog uit de bedompte sfeer in het Achterhuis. Hoe tragisch haar leven ook is geëindigd, er gaat een diepe troost van uit dat ze heeft bemind.
Daartoe en daartoe alleen zijn we op aarde.
Om God te laten zingen in ons lijf, ook in tijden van cholera.
Zingen
Nacht nog.
Donker en stil.
Er moet ergens iets zijn
van dageraad:de merel zet in,
helder,
dansend,
ongelooflijk.God zingt.
Ook al wordt hij straks wellicht
opgevreten door de kat
en zijn z’n jongen kansloos,God zingt.
Zingen aan de Styx
Wim, ik wil wel even reageren, maar niet op de inhoud.
Ik denk niet dat het storm zal lopen, wat reacties betreft.
De meeste mensen vinden dit een te intiem onderwerp.
Dat begrijp ik ook, Louise. Verwacht ik ook niet. Ook bij mijn vorige ‘precaire’ columns werd weinig gereageerd. Wel via mijn persoonlijke e-mail of via de site.
Dank in ieder geval voor jouw reactie (als teken dat het ‘gezien’ is).
Prachtig onderwerp, wim. Fijn dat je vasalis even aanhaalt en hildegard, twee vrouwen die me ontroeren in woord en geluid.. dank. Ik ga vandaag nog meer meer genieten van mei.
Wim,
Mooi om te lezen, deze intieme ervaringen.
Ook ik geniet van de maand mei, nu het buiten weer groeit en bloeit!
Beste Wim,
Mooi dat je dit vertelt.
Al heel lang vind ik het jammer en pijnlijk dat ik het diepste van mijn leven amper kan delen met mensen. Met mijn vrouw en 1 andere vrouw gelukkig wel.
Juist ook waar het gaat over seksualiteit en huidhonger. Dit laatste woord leerde ik kort geleden van iemand en het vatte mijn lange leven samen.
Prachtig kado.
Wat zou het mooi zijn als we vrijer ons diepste zielenroerselen kunnen delen!!
Ik blijf dat oefenen!!
Bedankt!!
Dank allemaal voor jullie reacties, vooral dat jullie me niet helemaal alleen hebben laten zitten op dit eiland…
Ik verwacht van niemand dat hij/zij daar net zo open over is als ik, maar iemand moet het doen.
Net doen of het niet bestaat, terwijl het een van de belangrijkste drijfveren is (zoals Vasalis ook schrijft), dat is verstikkend. Het misbruik in de kerken staat daar m.i. niet los van.
Ik schrijf er graag over, eenvoudig omdat ik het zo ongelooflijk rijk en mooi vind. En inderdaad goddelijk. Maar je moet wel iets in je hebben van de schaamteloosheid van Diogenes de hond. Welnu, dat heb ik. Misschien wijd ik een volgende column wel eens aan hem…