In orthodox-protestantse kerken wordt Corona als een straf Gods gezien, of op z’n minst als een door God opgelegde beproeving om ons tot nadenken te stemmen. Ik begrijp dat wel. Als je referentiekader de letterlijke bijbel is, dan komen al snel de tien plagen van Egypte in beeld en doet dit hele gebeuren zelfs apocalyptisch aan.
Maar mijn uitgangspunt is het niet-weten, zeker aangaande de dingen van God. Ik kan bovenstaande gedachte dus niet uitsluiten maar om dezelfde reden evenmin beamen. Bovendien kan ik God niet zien als een persoon die dingen doet.
Wat ik binnen mijn zeer beperkte horizon wel kan, is wat mij overkomt ‘lezen’, het interpreteren en er zelf een zin aan geven. En dit laatste is een keuze. Welnu, ik kies ervoor om Corona te beschouwen als een vreemdeling in het dorp dat onze wereld is. Een ongewenste vreemdeling, zeker, maar wel een die mij iets te zeggen heeft: O Corona, wat hebt gij ons te zeggen?
Magie
Laatst las of hoorde ik de uitspraak: De wereld heeft zijn magie verloren. Ik herkende het en moest denken aan de opengebroken landschappen, de kaalslag in de natuur, de steenwoestijnen.
Ik moest ook denken aan de wereld van internet en social media. Geen geheim blijft nog verborgen. Alles is ‘op te zoeken’ en meteen te communiceren. Er zijn geen raadsels meer, geen stille waters met diepe gronden. Mensen zijn overwegend extravert, smijten meteen hun hele hebben en houden van meningen en gevoelens op het scherm. Er is geen stilte meer.
Corona confronteert ons met een nieuw raadsel. En met de vraag: moeten we misschien eens wat minder rigoureus te werk gaan in het ontsluieren van alle mysteries? Moeten we misschien niet per se alles willen weten en beheersen?
Maakbaarheid
Beheersen – dat brengt ons bij het volgende. Corona haalt ook onze geperfectioneerde maakbaarheid onderuit. De vanzelfsprekendheid waarmee we ons dagelijks leven invullen, het vliegen van hot naar her, vakanties, business, vergaderen, gezondheidszorg en vooral de economie – we hebben het niet meer in de hand. Niemand heeft op zo’n spelbreker gerekend.
Juist het feit dat we de wereld tot een overzichtelijk dorp hebben gemaakt breekt ons op. Groeit ons boven het hoofd. En kluistert ons in onze holen. Corona prent ons het leven, de aarde, onze tijd en onze ruimte, in als een geschenk – waarover we niet hebben te beschikken.
Leegte
Alles wat we zo gewoon zijn gaan vinden, blijkt plotseling niet meer mogelijk. Bijeenkomen met honderden of duizenden mensen, gezellige uitstapjes, feesten, sportevenementen – we kunnen de deur nog nauwelijks uit. Alle vermaak is naar de vaantjes. We worden geconfronteerd met onze leegte. Wat nu te doen met onze tijd? Verveling slaat toe. We moeten ons behelpen met Netflix of genoegen nemen met virusdeskundigen die nu zelf als virussen overal opduiken.
Corona fluistert ons in dat we misschien nu eens een goed boek zouden kunnen lezen. Of weer eens met elkaar praten. Of aan de stilte wennen en leren mediteren. Zij bepaalt ons bij het basale leven. Met maar een paar aller naasten. Of alleen jezelf. Wie weet voert ze ons naar de rijkdom in onze innerlijke wereld. En brengt zij ons de wijsheid bij van Lao Tzu: ‘Zonder je voordeur te openen kun je je hart openen voor de wereld’.
En God? Heeft Corona nog iets over God te zeggen? Wat mij betreft niet dat God haar bedacht heeft en over de wereld heeft uitgestrooid als straf of beproeving. Maar misschien wel dat zij ruimte maakt voor verbijstering, huiver, leegte, het leven zelf, stilte, liefde – allemaal dingen waarin God gedijt.
Dank je Wim,
Het is zwaar wat ons overkomt, maar misschien heeft dit een keerzijde en kan het coronavirus ons dichter bij elkaar brengen.
Misschien worden wij menselijker ipv dierlijker..
Ik dank je voor je beschouwing.
Groet,
Gonnie.
Dank voor je reactie, Gonnie.