De Nederlandse taal kent de uitdrukking dat blikken kunnen doden. Helaas is het besef dat woorden eveneens een dodelijk effect kunnen hebben in ons land op de achtergrond geraakt onder het mom van de vrijheid van meningsuiting. Door te spelen met taal kan men tot grappige ideeën en slimme inzichten komen. De rabbijnen van de Talmoed hielden van het taalspel, maar voegden er veiligheidshalve aan toe: ke ilu, alsof. Of, zoals mijn voormalige promotor André Droogers dat pleegt te zeggen: het is maar een spel, maar dat moet dan wel serieus gespeeld worden. Benzakour voert zijn taalspel ad absurdum door. Het resultaat is een groteske en kwaadaardige vergelijking tussen Ghaza dat zonder ghaz (gas) zit, en de huzjrat al-ghaz (de gaskamer). In zijn wereldbeeld is Israël de enige verantwoordelijke voor de inderdaad buitengewoon ellendige situatie van de inwoners van Gaza. Geen woord over Palestijnen die systematisch de burgerbevolking in Sderot in het zuiden van Israël beschieten.
Een slachtofferperspectief is comfortabel, want het ontslaat je van de verantwoordelijkheid om na te denken en oplossingen aan te dragen. Helaas worden in het Israëlisch-Palestijnse conflict aan weerszijden onverzoenlijke standpunten ingenomen. Het wantrouwen is wederzijds en het zit diep. Maar asymmetrische analyses, waarin sprake is van evidente slachtoffers en aanwijsbare daders, dragen slechts bij tot verdere polarisatie van het conflict. Iedereen die meent dat hier één schuldige en één rechthebbende is, versimpelt een lange en complexe voorgeschiedenis. De tragiek van het Midden-Oosten is dat twee volken beiden emotionele, religieuze, economische en historische banden met het gebied hebben. Daarom zouden Joodse en Arabische religieuze en politieke leiders, maar ook schrijvers, de moed moeten opbrengen om de taal als medium tot dialoog en verzoening te gebruiken.
Steeds vaker worden de onderlinge relaties in Nederland eveneens verstoord en lamgelegd door het Midden-Oosten conflict. Voorstanders van de dialoog worden onder druk gezet om partij te kiezen, terwijl het publieke debat intussen gekaapt wordt door diehards. Qua retorische stijl bestaat er weinig verschil tussen beide kampen, en lijkt Benzakour op Wilders, die immers net zo min als hij in staat is om te luisteren naar het narratief van de ander.
Ondanks alles zijn er nog vriendschappelijke contacten tussen joden en moslims, bestaan er overal in Nederland ‘enclaves’ van religieuze en culturele diversiteit, werken joden en moslims in buurten en op werkvloeren met elkaar samen, en praten joden en moslims met elkaar over problematische teksten uit Tanach en koran. Meningsverschillen worden niet uit de weg gegaan, zolang het maar lesjém hasjamajim is, ter wille van de vrede en de verzoening.
Ik vind de vergelijking met Wilders dan weer heel erg flauw van deze joodse mevrouw. Blijkbaar kunnen we elkaar niet de volledige vrijheid van mening gunnen en moeten we constant op elkaar zeiken. Als Mobenz vindt dat Gaza en Dachau met elkaar te vergelijken zijn, prima toch? Hij heeft hier goede argumenten voor blijkbaar, deze man is niet achterlijk.
Een columnist moet provoceren en de waarheid zo uitvergroten, dat het mensen aan het denken zet. Maar is Benzakour’s vergelijking van Gaza met Dachau en zijn betiteling van Gaza als concentratiekamp daartoe te rekenen? Nee. De vergelijking is zo onzinnig dat een reactie niet nodig zou zijn. Toch vind ik een reactie wel degelijk van belang, omdat ik denk te kunnen aantonen, waarom Benzakour dit doet. Allereerst is hij getroffen door de beroerde situatie van de Palestijnen. Volkomen terecht. Abbas is een schertsfiguur, die nog nooit iets heeft bereikt, Hamas radicaliseert zodat Amerika met geen mogelijkheid gesprekken zal kunnen aanknopen. Israel heeft baat bij die radicalisering, want hoeft zo geen enkele concessie te doen. De gewone Palestijn betaalt de rekening.
Maar hoe zit het dan met Mohammed Benzakour? Wil hij de jodenvervolging relativeren? Integendeel, denk ik. Onbewust zit het hem danig dwars. Vandaar de associatie van Gaza met gas en met concentratiekamp. Wat hij probeert is de druk van de jodenvervolging die hij voelt weg te nemen door een zogenaamd evenwicht aan te brengen. “Nu doen ze het zelfde”, redeneert het onbewuste van Benzakour. Nu hoeven de Israeli’s niet meer op begrip te rekenen, dat hebben ze verspeeld. Een primitieve reactie, maar het onderbewuste is primitief.
Zijn de Palestijnen hiermee gebaat? Bepaald niet, want door dit soort holle retoriek is de beschuldiging van antisemitisme van de kant van Israel maar al te gemakkelijk. Natuurlijk probeert Israel het hele Palestijnse probleem af te doen als “Arabisch antisemitisme” en extremisme, een al even primitieve reactie.
Israel zal moeten onderhandelen met de Palestijnen en de weg naar vrede moeten inslaan, een weg die uiteindelijk ook Israel ten goede zal komen. Laten we Israel geen gemakkelijk alibi geven om die weg niet in te slaan, zoals Benzakour doet.
Marcel Poorthuis is universitair hoofddocent aan de Faculteit Katholieke Theologie van de Universiteit van Tilburg. Hij publiceert geregeld over het vroege christendom, het rabbijnse jodendom, filosofie en theologie.
Mensen, Benzakour is columnist, geef hem de vrijheid die daarbij hoort. Hij is al jaren ook actief op het interreligieuze, hij weet welke gevoeligheden er spelen, waarom zou hij dan toch zo scherp hebben geschreven?
Mohammed is te ver gegaan vind ik. Ik begrijp z’n frustratie, maar we moeten niet appels met peren gaan vergelijken. Wat nou bijvoorbeeld als Indonesiërs Nederlanders met de Duitsers zouden vergelijken vanwege het gebruikte geweld????
Wie, zoals Mvr. Rachel Reedijk, in onderhavig verband die Benzakour op één lijn met Geert Wilders stelt, disqualificeert zich intellectueel. En nog wel anderszins ook, e.g. academisch. Eigenlijk lijkt het in haar geval op verraad. Misschien voelt zij een en ander ook zo aan. Want waarom anders zou zij in haar persoonlijke ‘narratief’* – wat een raar (kromspraak) woord – met die Andre Droogers als haar promotor op de proppen komen? Voor steun? Of alleen of juist ook om zijdelings te laten weten dat zij promota is. Wat ook helpt. Status is zowat alles. Tussen haakjes, Andre Droogers: nooit van die kerel gehoord. Misschien een kei.
Verder mag Benzakour – vind ik – schrijven wat hij wil, alles, dodelijk. Ik ook. Laat die rabbijnen maar kletsen. Waar het op aankomt, is dat hij continu met de waarheid wordt bestookt. Zijn haat over Gaza heeft niets met Gaza-strip te maken. Dat weet iedereen, ook Benzakour. Hij moet het weten. Hij is socioloog; en nog zoveel hier ter zake doend meer.
Terzijde: de ellende van Gaza is strikt van Gaza-makelij. Onder meer een gruwelijke, onesthetische bevolkingsgroei. Zo schep je – individueel en als volk- zelf de ellende waarvan je het fatsoenlijke Israël de de schuld geeft. De EU, de UNO en de USA bevorderen die ellende en houden haar materieel en anderszins in stand. De raketten zijn voor het geketende Israël. Over Gaza: s.v.p. raadpleeg o.a. en vooral het Weblog van Melanie Phillips http://www.spectator.co.uk/melanie phillips.
Ten slotte Dr. Rachel met haar: ‘Daarom zouden Joodse en Arabische religieuze en politieke leiders, maar ook schrijvers, de moed moeten opbrengen om de taal als medium tot dialoog en verzoening te gebruiken.’ Hm. Verzoenende Imams en Mufti’s? Die zouden dan hun baantje verliezen.
Haar appel komt neer op het bedrijven van een makro masochistisch-sadisme, met Israël als Masoch, omringd door de ‘stieren van Basan’. Een natie thans op de rand van nihilisering. Die zou moeten verzoenen, toegeven, kletsen. En dan ten ondergaan. Amen! Mogen God, Jaweh en Christus deze afloop verhinderen.
* Volgens mij was het nog niet zo lang geleden ‘de discours’.
Wie van deze mensen heeft de VN-rapporten over Gaza wel eens gelezen? Vooral doen, dan zul je zien dat Benzakour niets anders dan de waarheid spreekt!
En dan zie ik hier, in de reacties, ook de pro en contra geest.
Dat mensen zelf niet in de gaten hebben, dat ze de ‘ene waarheid’ onderscheiden van ‘de andere’, en dan zelf positie kiezen terwijl ze dat in de tekst van de reactie pretenderen niet te doen.
Starten met een zin als ‘Ach ach alweer een Joodse…’, dan lees ik de reactie niet meer. Die toonzetting, daar ga ik niet in mee.
Ik heb zowel de column van Mobenz en van Rachel Reedijk gelezen en lees ze ook als columns, meningen, scherp zettingen van een maatschappelijk fenomeen. En daarin hebben ze (ogenschijnlijk) positie genomen.
Zoals alle digitale communicatie, hier geen intonatie, geen mogelijkheid tot direct vragen stellen en iedere schrijver heeft zijn eigen schrijfstijl en woordgebruik.
Beide columns beperken zich tot een aantal praktijkvoorbeelden over het begrip ‘vrijheid’, een abstractie die niet eenduidig mondiaal te definiëren is, zodanig dat ieder mens ermee instemmen kan.
Nog meer twijfels. Het spijt me een beetje, dat Rachel Reedijk hier de volle laag krijgt, omdat ze beslist de enige niet is. Het gaat om een trend in Nederland waarbij de Israëlische kwestie, en de omvang van de gevolgen daarvan, volledig genegeerd worden. Ze wordt hier wel ten voorbeeld gesteld, en ik meen dat dat mag.
Rachel Reedijk is ook nog coördinator geweest van het Amsterdamse Anti-discriminatiebureau, en claimt ook een specialisme in integratiezaken.
Haar boek “Tussen fanatisme en fatalisme” staat volledig online bij Googlebooks. Je vind er helemaal niets in terug over het fanatisme en het fatalisme rond de kwestie Israël, of over het nieuwe extremisme en Israelisch-joodse identiteit, waarin een soort racisme zich verbindt aan het spook van het antisemitisme. Die trend breidt zich in Nederland uit via de Israellobby, en daar vind je hier niets van terug. De grootste fanaten zijn tegenwoordig de Israelfanaten, en het grootste fatalisme in de angst voor de ondergang van het jodendom, zoals bij Hajo Meyer. Een van de grootste problemen van deze tijd. Niets vind je daar over.
Integratieprobleem? Wie na 911 Marokkaanse forums bezocht, trof daar een enorme woede over het westerse Israelbeleid aan. En goede voorbeelden van Nederlandse hypocrisie en normloosheid trof je bij bosjes tegelijk aan. De verhalen waren ijzersterk. En pratend met Marokkanen, trof je dat ook aan. Ze konden hun zaken bijzonder goed onderbouwen, en hadden meestal gelijk.
Onze media lieten daar niets van zien. Jarenlang stonden de media bol van de kritiek op Marokkanen, maar hier over was het muisstil.
De kwestie Israël veroorzaakte een enorme splijtzwam in de samenleving. Mede hierdoor gingen moslims heel erg twijfelen aan de moraal in onze samenleving, en trokken zich ook verder terug in eigen kring. Het verzet tegen westerse normloosheid werd deel van de identiteit daar.
Als je het integratieprobleem dus van Marokkaanse kant bekijkt, dan stond die kwestie Israël, en überhaupt het westerse Midden-Oostenbeleid, dus ergens bovenaan de lijst. Dat is nu wat minder, maar het blijft een grote rol spelen.
Rachel Reedijk noemt het nergens. Wat is de waarde van analyses van integratieproblemen, als je een van de grootste klachten van een van de betrokken groepen helemaal geen aandacht besteed?
En is dat toeval? Een ding is zeker: zodra gaat blijken, dat inzake Israël de westerse normen en die van vele moslims in elkaars verlengde liggen, en daar een grote eenheid in te behalen valt, dat Israël dan een groot probleem heeft.
Again: wat wil Rachel Reedijk allemaal liever niet weten?
(opvallend is, dat Nieuwwij al mijn uitvoerige inzendingen verwijdert. Geeft niet. We maken er een boekje van, en dan is meteen duidelijk hoeveel Nieuwwij censureert in filosofie over bota bene vrijheid, cultuur, religie, en de kwestie Israel.)
‘Dr. ‘Rachel Reedijk is ook nog coördinator geweest van het Amsterdamse Anti-discriminatiebureau, en claimt ook een specialisme in integratiezaken.’
Dat wist ik eerder niet. Dan had ik direct al geschreven: Dr Rachel heeft lui als Benzakour om zo te zeggen binnengelaten en later de hand boven het hoofd gehouden. Nou, dan heeft ze gekregen wat ze verdient. Al van Benzakour. Van Wilders kan nog komen.
Wel zit de rest van Nederland onterecht met de ellende.
Van haar persoonlijk niets meer van vernomen.