Talent is een favoriete categorie bij prijzen. Ook veel bedrijven, instituten en fondsen steken enthousiast geld in allerlei ’talentontwikkelprogramma’s’. Natuurlijk zijn extra opleidingsmogelijkheden en manieren om gezien te worden hartstikke mooi. Maar toch… Wie bepaalt wat en wie talent is? En tot wanneer je een talent bent?
Als ik kijk naar mijn eigen vakgebieden – media en onderwijs – dan zijn talentprogramma’s nog altijd vaak manieren om iedereen die afwijkt van de norm in een mal te stoppen om er gepolijst weer uit te komen. Gepolijst met een twist.
Ik verwonder me ook vaak over de hippe, jonge, middenklasse mannen die zelden dit soort programma’s hoeven te doorlopen en al snel talent-af en coryfee-op zijn. Ondertussen blijven vooral (biculturele/zwarte) vrouwen erg lang talent. Als ze het scoutingsprogramma al inkomen zeg maar.
Talent is iets waardevols, iets om dankbaar voor te zijn. Het is ook prachtig om talent te mogen begeleiden en ervan te mogen leren. Maar wat en wie we als talent zien en tot (en vanaf!) wanneer, is ook gebonden aan bepaalde normen. En daardoor komt veel talent niet tot bloei, raakt uitgebloeid of bloeit op plekken die minder zichtbaar zijn maar niet minder waardevol.
Deze gedachtegangen verschenen eerder als post op LinkedIn.
