Een van de bekendste kenmerken van een bijna-doodervaring is de aanzuiging van een licht waarin je wilt blijven maar waaruit je onverbiddelijk wordt terugverwezen. Een sublieme eenheid waar je altijd min of meer naar blijft verlangen. Zodanig dat het tot een vast element van je leven wordt. Een blijvend heimwee als onderstroom. Dat aspect herken ik en ervaar ik als heilzaam.
Eros en Thanatos
Voor de goede orde: het leven in al zijn facetten heeft mij van jongs af aan tot lofprijzing gebracht. En nog steeds voel ik mij, net als de schrijver A. den Doolaard, dronken van het leven. Maar naast dit vitalisme heb ik altijd een verlangen naar totale rust gekend. Een weemoed grenzend aan een geluksgevoel, waarmee ook het woord ‘God’ onlosmakelijk verbonden was. De dood als thuiskomst in God en als zodanig een wezenlijk onderdeel van het leven.
Gaandeweg is dit besef versterkt tijdens perioden van verlies. Een bijna-doodervaring heb ik nooit gehad. Integendeel, toen ik vorig jaar drie keer op de hartbewaking belandde en het, in mijn beleving, ernstig mis dreigde te gaan, werd ik bevangen door verwarring, angst en schrik.
Toch, naderhand, haast met terugwerkende kracht, leek het of er wel degelijk iets van die vrede bij me binnen druppelde. Druppelde… als een weldadig infuus God. Er waren momenten van – wat ik maar aanduid als – een Nirwana-achtige sfeer. Een dromerige verstilling waarin ik het gevoel had met een deel van mijn wezen aan ‘gene zijde’ te vertoeven. Over alles lag een glans van verzoening en pure liefde.
Er was zogezegd geen sprake van een orgasme maar van het zoete gevoel van het voorspel. Je kunt ook zeggen: prettig aangeschoten van God.
Nog steeds koester ik die lichte dronkenschap. Vooral in de gestalte van verlangen, maar… dit alles NAAST het besef van de kostbaarheid van het broze leven. Schoonheid, licht, stilte, de omgang met geliefden, vrijen – alles wordt inniger in het besef van de dood.
Eros licht op in het aanschijn van Thanatos.
Laat niemand dus in paniek raken als hij of zij dat heimwee bij zichzelf gewaarwordt.
Nabijheid
Maar hoe kun je dat verlangen toelaten als je denkt aan je geliefden? Natuurlijk wil je bij hen blijven en, andersom, hen niet in verdriet achterlaten. Desondanks heb ik vrede met de dood. Waarom?
In het spoor van Jung, maar ook bijvoorbeeld A.F.T.H. van der Heijden in Tonio, ben ik vervuld van een ‘weten’ dat in de dood onze energie bij en in onze geliefden blijft.
Wie kent niet die vervreemdende ervaring bij het zien van een gestorvene? Het lichaam is enkel nog een huls, een onwezenlijk wassen beeld, waaruit de ziel is geweken. Maar, evenals alle energie, kan die niet verdwenen zijn.
Vanzelfsprekend kies je in dit bestaan voor de lijfelijke nabijheid, maar met het eindigen daarvan zijn de communicatie en de liefde niet afgelopen.
Wat blijft is de nabijheid van liefde.
Dat heeft niets met geloof te maken, maar met ervaring
Gezonde dubbelheid
Deze universeel menselijke bevinding brengt een heilzame dubbelheid aan in ons leven: Enerzijds trouw zijn aan de aarde, bewust de geliefden koesteren en het leven indrinken. Anderzijds verlangen om op te gaan in God, als de vonk die teruggelegd wordt in het vuur, in de wetenschap dat van ons leven de gloed van liefde achterblijft.
Waarom vertel ik dit allemaal? Niet om een voor iedereen geldende waarheid te verkondigen, maar om te communiceren dat het bestaat.
Wetenschap? Ervaring: voor hoelang dan? Toch blijft het geloof, interpretatie, vergelijking, projectie, illusie, denk ik dan maar met mijn beperkte hersens. Centraal staat immers niet de ervaring, maar de herinnering aan de ervaring van liefde enz. Bovendien valt er niet te spreken over iets dat je niet kent noch kunt weten. Van de ervaring van een ander, en van het na de dood, weten we ook niets meer dan wat ons verlangen ons ingeeft. Of “de gloed van liefde achterblijft” is dus maar de vraag. Fysieke en of psychische pijn kan wel eens finaal verhinderen om bij oude herinneringen aan ervaringen, hoe sterk ze ook waren, uit te komen. Ik weet daarom vrijwel zeker dat we voorzichtiger moeten zijn en moeten oppassen met al te stellige uitspraken over liefde en verbondenheid over de dood heen. Het na-bestaan kan wel eens heel anders uitpakken dan we ons in onze dromen en bespiegelingen hebben uitgedacht en voorgesteld. Hoe zit het bovendien met al die mensen die géén geliefde nalaten?
Beste Wim Jansen,
Ik heb mij gelaafd aan je woorden. Ik heb ook nooit een bijna-doodervaring gehad maar ken wel de onderstroom van heimwee naar het goddelijke hiervoor- en hiernamaals. Het besef van de dood is er alle dagen, niet om een reden, het is er gewoon. En ja, dat maakt ook Eros tot een grote aanwezigheid die alles omgeeft met glans. Dank voor deze communicatie!
Heleen
Ik was 7 jaar toen ik een bijna doodservaring heb gehad. Ik was aan het spelen op een
bouwplaats en ik viel in een put met water. Wat er daarna gebeurde is mijn gehele leven bij gebleven. Ik werd door een tunnel gezogen met heel helder licht en aan het einde ben ik in een omgeving gekomen of het engelen waren weet ik niet maar het was een hele mooie ervaring. De ruimte waar ik in verbleef was vredig en ik had een gevoel hier wil in blijven en niet meer terug naar mijn leven op aarde. Ik werd geleid naar een wezen gezeten op een mooie zetel hij droeg een zijde mantel en had witte lange haren.hij gaf mij rust en een vredig gevoel en daarna sprak het wezen tot mij, helaas je mag hier niet blijven je werk is nog niet af op aarde want je moet je goedheid wat je in je hebt aan de mensen doorgeven en hun waarschuwen voor het kwade wat er in je latere leven zal tegen komen omdat er een tijd gaat komen dat het kwade de aarde zal overheersen.Hij gaf mij een teken en zei mij je gaat nu terug en je zult veel tegenstand gaan krijgen om dat je niet begrepen zult worden ook in je naaste
omgeving en daar zal je veel verdriet om hebben. Ik ben weer terug gestuurd en kwam
weer terug en ik had een gevoel van vrede maar toch ik had daar willen blijven. Ik heb
al die jaren problemen gehad omdat ik niet werd begrepen nu ook nog en ik kan U
aangeven dat is geen pretje .Als ik nu om mijn heen kijk en zie hoe moeder aarde
gebukt gaat onder grote problemen en ik dit doorgeeft aan de mensen en dat de mensen geen geluk meer hebben en neerslachtig zijn, geen hoop meer hebben dan
vertel ik het verhaal wat ik heb mee gemaakt, alleen men kan of wil dit niet begrijpen
of je wordt keihard in de maling genomen. Ik heb contact met lotgenoten en die ervaren het zelfde worden totaal niet begrepen en hebben daar veel verdriet over.
Ik ben niet bang voor de dood en als de tijd gaat komen dan ben ik blij en ik weet waar ik naar toe gaat. De heren gestudeerde kunnen wel aangeven het zit tussen de
oren, ach dat neem ik met een hele grote korrel zout, ik weet beter, ik heb dit zelf mee
gemaakt en ik geef aan lekker laten praten en in hun waan laten. Ik ben een ander mens
Ik heb die verlangens ook na een hart operatie die bijna mijn einde was.
Werd terug gehald en een lijdens weg van pijn en onzekerheid ontstond.
Na een hartstilstand is het verlangen alleen maar gegroeid.
Nu heb ik te horen gekregen dat mijn einde hier eindigt mijn gedachte was he’ he eindelijk!
De Belgische coma-expert Steven Laureys doet baanbrekend onderzoek naar bijna-dood-ervaringen, wat veel tegenstand opwekt bij de sceptische clubs.
http://community.dewereldmorgen.be/blog/josvranckx/2016/08/11/steven-laureys-waagt-zich-op-glad-ijs
Heel veel dank voor jullie (openhartige) reacties!
Ik vind het niet gepast om er op deze plek op in te gaan.
Ieder kan zijn voordeel doen met wat jullie hebben ingebracht.
Persoonlijke reactie is altijd mogelijk via mijn website.
Het verlangen naar totale rust komt bij mij ook af en toe naar boven, juist als ik denk aan degenen van wie ik afscheid zou moeten nemen en met wie het allemaal naar verhouding goed gaat. Het verwondert mij dan dat ik zulke gedachten heb. Is het een langzaam groeien naar ….. Ben ik bang om te moeten aanzien wat hen allemaal kan overkomen? Is het een reactie op alle akelige berichten die je dagelijks over je heen krijgt? Ik denk dat ik niet bang ben te sterven, maar als ik werkelijk in die staat zal komen… Er komt bij mij geen godsgedachte naar boven, enkel een heerlijk zweven in een zachte substantie…. Wim jij noemt het heilzame dubbelheid, ik ga voor heilzaam!
Dank je wel, Gerry.
Herkenbaar.
Langzaam groeien naar… het zou kunnen.
Een proces van onthechting gaandeweg het leven en het ouder worden.
Die substantie waar jij het over hebt, die noem ik God.
Maar dat hoeft uiteraard niet.