Jan Jaap de Ruiter schreef Nourdeen Wildeman op 10 januari de eerste brief, waarop Nourdeen Wildeman enkele dagen later met deze brief reageerde. Op 16 januari schreef De Ruiter de tweede brief aan Wildeman. Vijf dagen later reageerde Wildeman hierop met deze brief. Op 23 januari schreef De Ruiter zijn derde brief aan Wildeman. Afgelopen vrijdag reageerde Wildeman met deze brief. Vandaag de vierde brief van De Ruiter. Lezers van de brieven zijn van harte uitgenodigd mee te denken en te reageren.
Beste Nourdeen,
Dank voor je laatste brief waarin je mij nadrukkelijk verzoekt nu eens antwoord te geven op de voor jou zo prangende vraag ‘Wanneer is de rest van Nederland er klaar voor om de islamitische gemeenschap te zien als een onderdeel van dit Nederland? Niet langer als gast en al helemaal niet als indringer’. Je vraag suggereert dat Nederland er nog niet klaar voor is om de islamitische gemeenschap te zien als onderdeel van dit land. Het is niet gemakkelijk deze vraag te beantwoorden want je stelt hem erg zwart-wit: je zet ‘de rest van Nederland’ tegenover ‘de islamitische gemeenschap’. Tot die rest van Nederland die je noemt behoren dan, hoe gek het ook klinkt, zowel Geert Wilders als ikzelf, omdat hij en ik in elk geval niet tot ‘de islamitische gemeenschap’ behoren. Maar ik verschuil me niet achter taalkundige retoriek en geef je mijn – deels – intuïtieve antwoord.
Moslims geen probleem, islam wel
Ik denk dat ‘de rest van Nederland’ altijd moeite zal blijven houden met de islam als religie die in de perceptie van ‘die rest’ nu eenmaal niet hier gegrond is. Tegelijkertijd denk ik dat ‘de rest van Nederland’ geen enkele moeite heeft met de mensen achter de islam, de moslims. De gehoofddoekte cassières bij Albert Heijn, die ik dagelijks tegenkom; de Marokkaanse werknemers van de pc-winkel waar ik mijn laptop laat reviseren als er iets met het apparaat aan de hand is; de accountant met eveneens Marokkaanse roots die mijn belastingpapieren controleert; de Turkse, Bosnische en Pakistaanse studenten in mijn klas die onlangs een cursus Arabisch begonnen zijn; de burgemeester van Rotterdam die prinses Beatrix verwelkomt op het dankfeest voor haar koningschap. Ik denk dat de acceptatie van moslims als medeburgers veel verder gevorderd is dan menigeen, en ook jijzelf, zich realiseert, maar dat het woord ‘islam’ veel onlustgevoelens oproept. Dat laatste komt onder andere door de getroebleerde geschiedenis die de westerse, Europese, zo je wilt christelijke wereld en de wereld van de islam delen, en dat heeft niet alleen met 9/11 te maken maar dat gaat ver terug in de geschiedenis.
Nobody’s perfect
Vandaar dat ik het zo belangrijk vind dat moslims in dit land werk maken van hun religie en van hun eigen inpassing in dit land. Moslims doen er goed aan de vensters open te gooien, de mensen te laten zien dat moslims in de eerste en laatste plaats ook maar mensen zijn, met hun tekortkomingen, maar ook en vooral met hun talenten. Toen ik jouw laatste brief las, waarin je je grote bewondering uitsprak voor de volmaakte islam en de mens die per definitie niet volmaakt is, krulde zich een glimlach om mijn mond en prevelde ik de woorden van diezelfde levensles: ‘Nobody‘s perfect’. Jan Jaap de Ruiter niet en Nourdeen Wildeman niet.
Ik bewonder je grenzeloze bewondering voor de religie van jouw keuze. Terecht zeg je dat je gekozen hebt voor de islam en niet voor de moslims. Maar hier blijf ik een addertje onder het gras zien. Ik ga graag met je mee dat er verschil is tussen de volmaakte religie en de onvolmaakte mensen. En je hebt gezien wat een enorme hoeveelheid commentaren die stelling heeft opgeleverd onder je laatste brief. Het leeft blijkbaar. Maar het grote risico van jouw stelling is dat mensen gefrustreerd raken omdat ze niet in staat zijn die perfecte islam vorm te geven. Dat maakt het kwetsbaar.
Toch weer die mens achter de islam
Ik was in dit verband verbaasd dat je de relatie niet zag tussen de voorbeelden die ik gaf van homoseksuele moslimkoppels, moslim gehandicapten die het gevoel hebben dat de gemeenschap op hen neer kijkt vanwege een handicap waar ze niets aan kunnen doen, en moslima’s die worstelen met de hoofddoek. Ze hebben alle drie wel degelijk met elkaar te maken: ze voldoen op de een of andere manier niet aan de eisen van de volmaakte islam en op mijn vraag, misschien niet al te direct gesteld, hoe jij, Nourdeen, met deze mensen omgaat, met hun twijfels en hun gevoelens, geef je geen antwoord. Volgens mij is het van het allergrootste belang dat ‘de islam’ in Nederland laat zien hoe barmhartig zij is en dat zij niemand, ook geen homomoslims, of geen-sluier-willen-dragen moslima’s overslaat en gehandicapte moslims niet uit het beeld houdt.
Waren afvalligen wel echte moslims?
Toen je in je vorige brief schreef over afvalligen, schrok ik. Je schreef dat je je afvroeg ‘of deze personen überhaupt al islam volgden of alleen zijn/haar verlangens’. Volgens mij is het zo dat je nooit weet wat er precies in iemands hart omgaat, en dus ook niet in het hart van de afvallige en als jij dan zegt dat hij of zij eigenlijk geen moslim was, geef je een oordeel dat je volgens mij niet mag geven. Je diskwalificeert hen en je ging even zitten op de troon van Allah.
Barmhartigheid en vergevingsgezindheid sleutels van acceptatie
Mag ik een suggestie doen voor het dilemma van de perfecte religie en de imperfecte mens? De Koran loopt over van de verwijzingen naar Allah als barmhartig en vergevingsgezind. Als de ‘basismoslim’ gekarakteriseerd wordt door deze eigenschappen, dan wordt de islam nog warmer en uitnodigender als zij al is. Mensen moeten zich thuis voelen in een religie en zich niet beperkt voelen. In zo’n klimaat schep je ruimte voor gevoelens en is er debat. Bovendien kun je alleen maar vergevingsgezind zijn als er iets te vergeven valt. Ik besef dat ik nu echt op jouw terrein ga staan, maar ik denk dat je de acceptatie van de islamitische gemeenschap een enorme dienst bewijst als de barmhartigheid en vergevingsgezindheid die Allah zo kenmerken, centraal staan in je geloofsbeleving.
En zo zijn we weer terug bij je vraag: ‘Wanneer is de rest van Nederland er klaar voor om de islamitische gemeenschap te zien als een onderdeel van dit Nederland. Niet langer als gast en al helemaal niet als indringer’. Acceptatie van moslims is, ik zei het boven al, veel verder gevorderd dan menigeen zich realiseert, maar de kans op acceptatie van de religie van de islam wordt volgens mij alleen maar groter als deze godsdienst zich van zijn warmste kanten in dit land laat zien. Dit is mijn antwoord op jouw vraag.
Jan Jaap de Ruiter
Update 7 maart 2014
Via de volgende link Briefwisseling – De Ruiter – Wildeman zijn alle brieven onder elkaar in een pdf te downloaden.
Klik hier voor de eerste brief van Jan Jaap de Ruiter.
Klik hier voor de eerste brief van Nourdeen Wildeman.
Klik hier voor de tweede brief van Jan Jaap de Ruiter.
Klik hier voor de tweede brief van Nourdeen Wildeman.
Klik hier voor de derde brief van Jan Jaap de Ruiter.
Klik hier voor de derde brief van Nourdeen Wildeman.
Klik hier voor de vierde brief van Jan Jaap de Ruiter.
Klik hier voor de vierde brief van Nourdeen Wildeman.
Klik hier voor de vijfde brief van Jan Jaap de Ruiter.
Klik hier voor de vijfde brief van Nourdeen Wildeman.
op zich een goede brief van dhr. de Ruiter, maar de vraag zou ook moeten zijn: wat is barmhartigheid. Denken moslims en niet-moslims hier hetzelfde over? ik vrees het niet.
Kun je mensen dwingen barmhartig te zijn?
Ik geloof ook dat moslims meer geaccepteerd zijn dan ze vaak denken. Misschien is dat juist hun probleem. Het gewoon niet willen of durven geloven dat ze worden geaccepteerd zoals ze zijn. Meneer Wildeman: kunt u hier een reactie op geven?
De werkelijke discussie gaat ergens over, namelijk over de clash tussen meerderheid…… en…. minderheid…. Zolang de meerderheid iets wil, gebeurt dat. Als een meerderheid besluit dat moslims er niet bij mogen horen, zal dat gebeuren. Moslims kunnen dan nog barmhartiger zijn dan de Profeet vzmh, dat maakt dan allemaal niets uit.
Meneer Wildeman is niet echt duidelijk wat hem precies voor ogen staat, met zijn oproep tot volledige acceptatie. Acceptatie is een stapje verder dan dulden, het heeft een welhaast positieve connotatie. En is het ook wederkerig, zou meneer Wildeman evenzo begaan zijn met de acceptatie van lesbische adoptieouders, afvalligen en scheiding van kerk en staat? Ik hoop het van harte.
Wat dit vraagstuk, in mijn optiek, zo onaangenaam maakt is dat gelovigen zichzelf vereenzelvigen met hun religie – ‘wie mijn geloof niet accepteert, accepteert mij niet’. Welnu, dat is voor mij onacceptabel. Voor steeds meer mensen is geloof geen vanzelfsprekendheid meer, het aantal ongelovigen neemt toe – zij het gestaag.
Het is onethisch om van deze mensen acceptatie van een religieuze identiteit te vergen. Als medemens en landgenoot zijn Turken en Marokkanen volledig geaccepteerd. Bezijden wat hardnekkige problemen met de jeugd lijkt er geen vuiltje aan de lucht. Maar dat zou het eindpunt van de reis naar acceptatieland moeten zijn. We leven, huilen, lachen en vechten samen, dat lijkt me een prima uitgangspunt voor ‘volledige acceptatie’. Maar dat blijkt niet afdoende. Het geloof moet en zal in het plaatje worden meegenomen. Meneer Wildeman sluit zichzelf hiermee uit, niet andersom. De samenleving heeft hem en zijn geloofsgenoten van harte geaccepteerd, als mens. Alles wat hij daarna zelf op de beleving van zijn mens zijn plakt is voor eigen rekening en hoeft absoluut niet per se op acceptatie te rekenen.
Ik vind meneer Wildeman harstikke duidelijk.
We moeten elkaar respecteren en opkomen voor elkaar.
Nederland is een multicultureel land.
Het kan ook onderschat worden dat de moslims worden geaccepteerd.
Waarom kunnen we niet normaal met elkaar omgaan? Moeten we nou altijd het geloof er bij betrekken.
Het is toch juist goed dat iemand rust en voldoening vind in zijn geloof.
We zouden ieder individu moeten accepteren, los van wat diegene wilt zijn.
Beste Jan,
Ik weet niet zo goed wat ik van uw brief moet vinden daar ik geloof dat u er vooral op uit bent om met name politiek correct te spreken in plaats van daadwerkelijk uw mening te geven over de acceptatie van moslims in Nederland.
In principe kunnen we het erover eens dat de moslims nu of men het wilt of niet wilt, deel uitmaken van de Nederlandse samenleving. Ik denk niet dat de moslim zich morgen moet maken om geaccepteerd te worden door een ander. Ik als moslim ben gelijkwaardig aan jou en heb derhalve recht op dezelfde kansen en rechten als ieder ander Nederlandse burger. De moslim zou hier geen afwachtende houding in moeten aannemen en zich de incorrecte vraag moeten stellen van wanneer hij/zij eindelijk geaccepteerd mag worden. Wij zijn een onderdeel van de samenleving.
Als we het willen hebben over religie, zeg ik heel simpel, jij hebt jouw geloof en ik de mijne. Ieder mag in Nederland zijn eigen geloofsovertuiging erop na houden (of geen). De mens is niet perfect maar de moslims geloven dat God perfect is. De moslims streven in hun daden en aanbidding perfectie om het beste uit zich zelf te halen. Echter de mens is van nature zwak geschapen en niet iedereen beschikt over dezelfde discipline, standvastigheid en geduld. Iedereen heeft wel zijn sterke en zwakke kanten en zou ons meer sieren als we de focus niet altijd om iemands zwaktes leggen.
We zouden moeten zoeken naar gedeelde raakvlakken en kijken wat we met elkaar gemeen hebben. Dan komen we verder dan ons blindelings te blijven staren op onze verschillen wat alleen resulteert tot verdeeldheid.
Het is God die Barmhartig en Genadevol is. Uiteraard leert de Islam ons barmhartig te zijn met onze medemens, met onze ouders, familieleden, buren, vrienden, kinderen, dieren en zelfs het milieu.
Mijn oprechte wens is dat u de dialoog integer aangaat en de moslim als gelijkwaardige gesprekspartner bejegent.
Poet.